In oktober kregen we tot onze grote vreugde te horen dat de film Stand van de Sterren was genomineerd voor de European Film Academy Documentary 2011 – Prix Arte. Deze documentaire is gemaakt door mijn oom Leonard Retel Helmrich (regisseur), moeder Hetty Naaijkens - Retel Helmrich en mijn broer Jasper Naaijkens (editor). Zelf heb ik ook aan de film meegewerkt.

Stand van de Sterren is het laatste deel van de trilogie over een familie in Jakarta. Mijn oom volgde deze familie twaalf jaar lang met zijn camera en dat resulteerde in prachtige films die over de hele wereld zijn overladen met prijzen. Zo sleepten Stand van de Maan en Stand van de Sterren allebei onder andere de hoofdprijs op IDFA in de wacht, alsmede de World Cinema Grand Jury Prize en de World Cinema Documentary Special Jury Prize op het Sundance filmfestival van Robert Redford in Amerika.

Aangezien mijn broer al naar Hollywood ging omdat Stand van de Sterren daar was genomineerd voor de IDA Humanitas Award, mocht ik mee naar de uitreiking van de European Film Awards in Berlijn op zaterdag 3 december. De pret begon al op vrijdagavond in de studio van The Voice of Germany. Alle genomineerden waren daar uitgenodigd voor een speciale ‘nominees-party’. Toen we plaatsnamen in de studio kwam er een man met een bekend gezicht naast ons zitten. Ik probeerde te bedenken waar ik hem van kende en ineens wist ik het weer! Ik heb de film Mamma Mia! talloze keren gezien en deze man (Stellan Skarsgård) speelt naast Pierce Brosnan en Colin Firth één van de mogelijke vaders van de hoofdpersoon.


Even later kwam Mads Mikkelsen (The Three Musketiers, Casino Royale) langs gewandeld, vrolijk zwaaiend naar Stellan. Die twee zijn samen te zien in de film King Arthur. Er kwamen veel bekende filmmakers voorbij (zoals Tom Hooper) en ik voelde me vereerd dat ik daar tussen mocht zitten. Na een uitgebreid diner en veel gesprekken met acteurs en filmmakers vertrokken we in een VIP-bus (ik zat naast de editor van The King's Speech!) naar het 5-sterren hotel waar alle genomineerden logeerden. Ik voelde me een echt prinsjes toen ik zag hoe groot en luxe onze kamer was.

Die nacht lag ik heerlijk in mijn kingsize bed te slapen, totdat ik wakker schrok van een sms'je van mijn broer Jasper. Stand van de Sterren had die nacht de IDA Humanitas award gewonnen! (Er was sprake van tijdsverschil). Dat was natuurlijk geweldig nieuws. Jasper had de prijs zelf in ontvangst genomen. Mijn moeder en ik waren aan het genieten van een luxe ontbijt toen de felicitaties via sms en mail binnenstroomden. Even later kreeg ik te horen dat ik om 16.00 een afspraak had met een visagist van L’Oreál. Jeetje, ik werd behandeld als een echte celebrity.

Om 16.00 stond ik te trappelen om opgemaakt te worden. Vakkundig werd mijn gezicht voorzien van de nodige make-up en even later kon ik me tevreden in mijn galajurk hijsen. Om 18.05 (stipt!) werden we in een limousine naar de locatie van de ceremonie gereden: Tempodrom. Een prachtig gebouw in Berlijn, waar jaarlijks vele concerten en andere evenementen plaatsvinden. De wagen stopte recht voor de rode loper en een portier deed galant onze deur open, zoals altijd in films gebeurt. Direct stormde een groepje fans op ons af. Aan hun teleurgestelde gezichten te zien hadden ze iemand anders verwacht (ze wilden niet eens een handtekening van mij.. tsss).

We liepen over het eerste stuk van de rode loper die ons naar binnen leidde en kwamen uit bij een kleine garderobe. Nu snap ik eindelijk hoe dat werkt. Je ziet acteurs nooit met een dikke winterjas op de rode loper, terwijl het soms echt heel koud is. Je jas wordt eerst door een assistent opgehangen, waarna je in je mooiste jurk over de rode loper kunt paraderen. Mijn oom, mijn moeder en ik mochten voor de fotografen gaan staan. Op dat moment werd ik overvallen door een gevoel dat ik nooit zal vergeten. Ik werd verblind door de flitsende camera’s van minstens 20 fotografen, ze duwden elkaar aan de kant en schreeuwden dat wij in hun camera moesten kijken.

Toen ik dacht dat het voorbij was, moesten we twee stapjes naar links doen en begon de hele riedel opnieuw, maar dit keer met andere fotografen En dat zo’n 3 keer. Dus zó voelt het om paparazzi om je heen te hebben... Ik vond het voor één keer fantastisch, maar zou er niet aan moeten denken dat ik het elke dag zou moeten doormaken. Nadat ik hier van was bijgekomen begon de ceremonie. Allerlei categorieën passeerden de revue en uiteindelijk was het moment daar: de categorie documentaire was aan de beurt.

Stand van de Sterren moest strijden tegen de films Pina en ¡Vivan las Antipodas!. Helaas mocht Wim Wenders, de directeur van het festival en tevens de regisseur van Pina, de prijs in ontvangst nemen. Voor mij was dat ecter geen reden om de avond te laten vergallen. De prijs voor beste film werd uiteindelijk uitgereikt aan de vrouw van Lars von Trier (Lars heeft besloten zelf niet meer in het openbaar te spreken). Melancholia had gewonnen en daarmee was de ceremonie afgelopen.

Jammer genoeg waren de genomineerde grote namen als Kirsten Dunst, Colin Firth en Tilda Swinton niet aanwezig, maar er waren genoeg andere acteurs en filmmakers waar ik mee kon kletsen. Zo sprak ik onder andere met de Franse hoofdrolspeler van The Artist Jean Dujardin (zie foto hierboven) en de hoofdrolspeler van de film In a Better World die vorig jaar een oscar won: Michael Persbrandt. Hij vertelde me dat hij in de films van The Hobbit zal verschijnen. (Wauw!) Ik zag de editor van The King's Speech en American Beauty met zijn zojuist gewonnen prijs zwaaien en vroeg hem of ik met hem op de foto mocht. Hij snapte totaal niet waarom ik dat wilde. ‘Ik ben toch niet bekend of zo?’ Hij mag zichzelf dan geen ster of beroemdheid vinden, ik vind hem een held.

's Nachts vond er nog een afterparty plaats in ons hotel en gooide iedereen de spanning eraf. Er werd volop gedanst, gegeten en gepraat. Om 3 uur 's nachts voelde ik mijn voeten niet meer en besloot ik naar mijn kamer te gaan. Met de fantastische avond nog in mijn hoofd viel ik in slaap. Ik zou nog maar een paar uurtjes in deze droomwereld vertoeven. Daarna begon helaas mijn eigen normale leven als student weer.

Karlijn Naaijkens