Dag 3: Spaans gesproken

Op vraag van mensen die ik de vorige avond had ontmoet, steeg ik al vroeg op de fiets voor De Spaanse Avond. Ik twijfelde nog of ik het volgens velen geweldige optreden van Bas Haring zou aandoen, maar dat bleek financieel niet haalbaar. Zodoende liet ik mij verrassen door de kok die voor de gelegenheid een Spaans menu had samengesteld, te beginnen met een aangenaam gekruide soep. Vervolgens werd een royaal bord met allerhande Spaanse hapjes geserveerd zoals gefrituurde olijven, tortilla en paella. Moe van de indrukken van de vorige avonden, mede een reden waarom ik besloot tot dit programma, kwam er echter niet veel van eten terecht. Maar wat ik at was niet vies, ook al had ik er al vrij snel genoeg van. De avond werd opgevrolijkt met warmtezuilen en bijpassende rode tafelaankleding én vele fans van Bas Haring.

Vervolgens liet ik mij op een stoel zakken (de zitzakken liep ik mis) om mij te laten verrassen door een Spaans filmprogramma, georganiseerd in samenwerking met het festival van Can. Het werd een bijzondere blik op de Spaanse cinema, die nogal fantasievol en ietwat donker in elkaar moet zitten, als deze "show reel van 3 jaar" een goed beeld geeft van die filmwereld. Van een fantasievolle stopmotion-animatie belanden we in een bijzonder geanimeerde videoclip (waarvan het echt zonde is dat die hier niet op bijvoorbeeld TMF te zien is), een korte familiegeschiedenis, een knap gemaakte maar morbide eindigende videoclip en tot slot een half uur durende, Spaans gesproken en Catalaans ondertitelde animatie die het midden hield tussen stop-motion en computeranimatie. Dat deze film niet Engelstalig was maakte het tot een bijzondere ervaring, aangezien er veel werd gesproken. Wat er precies gebeurde hield me dan ook enorm in de ban, en helemaal begrijp ik het eigenlijk nog niet. Wel was het prachtig gemaakt.


Tot slot een ramp: voor de vertoning van Super Amigo's waren geen kaartjes verkocht. Men besloot zodoende alle mensen die dat wilden deze film gratis te laten zien. Met een stel Spanjaarden en leden van de organisatie toog ik zo naar boven ("the highest cinema ever" zoals het ons werd verteld) om zowel van het ongelooflijke uitzicht als van de film te genieten.
Super Amigo's gaat over Mexicaanse superhelden, mensen die verborgen achter maskers de strijd aanbinden met misstanden in de samenleving. Zo volgt de kijker Super Bario, die de strijd aan gaat tegen het stierenvechten (en ons trakteert op de smerigste scenes uit de film). Maar ook superhelden die vechten tegen homohaat en gemene huisbazen en die tegelijkertijd zorgen voor weeskinderen. Het levert bijzondere plaatjes op, met als enige nadeel dat de film eigenlijk té veel superhelden volgt waardoor de film wat langdradig lijkt. Prachtig is wel de omlijsting van de film, die is gemaakt als een stripboek en werd voorzien van zeer geslaagde animaties.

Naar beneden afgedaald, deze keer zonder Spaans sprekenden aangezien deze de zaal reeds hadden verlaten, bleek zo ongeveer iedereen weg te zijn. Tijd voor deze reporter om op de fiets te springen en vóór twaalf uur thuis te zijn. Een koude tocht, maar één die werd vervuld door gedachtes die warm hielden.

Dag 4: woensdag, muziekdag

Voor de organisatie is het festival nu een week bezig, maar ze zien er nog steeds even fris en fruitig uit. Ze zijn zelfs in staat om een grapje te maken wanneer ik weer eens kom binnenwaaien.

Het programma voor deze dag bestond uit muziek, (heel) veel muziek. Om te beginnen test ik mijn uithoudingsvermogen met maar liefst 12 videoclips achter elkaar. De kwaliteit is hoog, en daarom kies ik (we mogen stemmen op de beste) voor diegene die er goed uit ziet, maar toch heel eenvoudig is gemaakt. Die anderen komen er waarschijnlijk wel.

Dankzij een technisch mankementje missen we trouwens bijna één clip, maar gelukkig zweeft er altijd wel een onbeveiligd netwerk in de lucht dus zien we via YouTube de clip alsnog. Op de vraag of iedereen opnieuw wil stemmen schudt iedereen zijn hoofd. De keuze is gemaakt, hoe leuk de clip ook in elkaar zat.


Vervolgens dacht ik snel over te schakelen naar "de band" zoals het in de wandelgangen wordt genoemd, maar wat in werkelijkheid een band is die live muziek bij video maakt. Helaas bleek er een uur tussen te zitten, maar dat deert me eigenlijk weinig. Wanneer het café helemaal vol zit begint de band. Er word geopend met een spetterende rit door Parijs met veel snelle geluiden en her en der een geluidseffect. Het einde is verrassend. Vervolgens word overgeschakeld naar een film over skateboarden, inclusief Franstalige uitleg hierover. De muziek hierbij is wat minder, maar is niet verkeerd.

Tot slot worden we getrakteerd op een motor-pipe met ronduit spectaculaire beelden. Geluid en effecten van de film vallen hier bijna perfect samen. Na deze vertoning word het publiek opgeroepen om te gaan doen waar ze zin in hebben, net zoals zij dat gaan doen door lekker door te spelen. Het wordt een vrolijke avond waarbij ik zelfs een kort moment de dansvloer op ga. Wanneer de band weg gaat en iedereen langzaam afdruipt, ga ik er na nog wat laatste notities in mijn boekje ook vandoor. Ik groet, ik stap op de fiets en rij door een regenachtig Den Haag terug naar huis. Op straat liggen verregende boekjes van het festival (die ik milieubewust als ik ben keurig in de daarvoor bestemde bak deponeer).

Dag 5: donderdag

Gisteravond heb ik maar eens geteld: ik heb nu 8 onderdelen bezocht. Voor vanavond stonden er nog vier dingen op het programma, maar door een wijziging in het programma (lang leve internet) zijn dat er "slechts" 3 geworden.

Inmiddels raakt mijn festivaltasje ook steeds beter gevuld. 2 programmaboeken, een DVD, een pen, een dwarsligger voor tijdens het wachten (indien nodig, al ligt er ook dagelijks een stapel NRC Nexts en is er ook regelmatig wat te keuvelen), een paraplu, handschoenen en visitekaartjes (je weet maar nooit). Terwijl ik het allemaal reorganiseer met (ter voorbereiding) Intergalatic FM op mijn computer komt een huisgenote binnen. Ze plaagt me met het feit dat ik álweer ga. Het wordt ook wel een beetje gek zo onderhand, maar ach... als je maar lol hebt.

De programmering voor deze avond bestond om te beginnen uit Wavelength 5, een compilatie van filmpjes. Of beter gezegd videoclips. Héél véél videoclips zelfs. Wel héél véél mooie videoclips, maar ik was blij dat het was afgelopen. Een mens raakt toch verzadigd. Ik denk dat het voor het eerst was dat ik overwoog om weg te lopen, maar onder het mom van "nog ééntje dan" bleef ik toch zitten in het kleine zaaltje op de 3e verdieping.

Na een korte plas- en oogpauze (waarin ik de titel "veteraan" toebedeeld kreeg door de crew) steeg ik weer omhoog naar de 42e verdieping, waar We like girls in uniforms te wachten stond. Het bleek een onrustig gefilmde documentaire te zijn over de kunstenares Coco Fusco. Interessant, maar echt beklijven deed het nou ook weer niet.

Tot slot begon de Intergalatic FM TV launchparty. Op het scherm werd de stream vertoond, met om te beginnen een echte ouderwetse Italiaanse maffiafilm. Leuk om zo eens mee te krijgen in afwachting tot het feest echt op gang zou komen. Om half één besloot ik echter te vertrekken, maar dat werd circa een uur later omdat de sfeer goed was en ik met gezellige mensen aan de praat raakte. Tegen een uur of 3 lag ik (eindelijk) in bed.