Reacties (2)

Hagar
dinsdag 17 juli 2012 om 10:03

Ik kan deze film praktisch dromen, zo vaak heb ik hem gezien.
Hierdoor is het makkelijk te vergeten dat ook deze film overgoten is met de Disney magie.
Gisteren heb ik die weer in werking mogen zien, toen ik de film met mijn beide nichtjes keek. De ene is bijna 7, de andere bijna 4.
Die van 7 heeft ademloos gekeken, geswingd met Baloe en Koning Louie, en hoewel ze geen traan liet bij het einde, was ze toch ding onder d indruk.
Die van 4 raakte afgeleid op de voorspelbare momenten: de momenten dat de film het even rustiger aan doet. Een trompetter van een olifant of een grom van een tijger was dan voldoende om haar weer in de film te trekken.
Geweldig dat een film als deze kinderen nog net zo beroerd als mij vroeger, en veel mensen voor me!
Zelf heb ik overigens ook weer zitten genieten. De karakters in deze film zijn briljant, en hoewel ik als Disneyfan de Engelse prefereer, is de Nederlandse versie ook ontzettend goed!

EdwinBeek
zondag 8 juni 2014 om 22:10

Voor animatie is Disney's Jungle Book geweldig studiemateriaal. Ik wilde wat scenes bekijken en voordat ik het wist was ik 78 minuten verder.

Hoe doen de makers dat? Met bescheiden middelen. Vondeling moet van A (jungle) naar B (mensendorp). Maar men is wel zo slim geweest op deze weg een aantal van de beste animatie-characters ooit rond te strooien. Zelden is er zo'n mooi huwelijk ontstaan tussen acteurs en animators als hier. En dan tel ik de Nederlandse stemmen graag mee. Het zijn deze personages en hun onderlinge relaties die zorgen voor aandoenlijke, grappige en spannende situaties.

Een greep uit mijn hoogtepunten: die heerlijke openingssequentie die je langzaam het oerwoud inlokt. De vriendschap tussen Mowgli en Baloo met Bagheera daartussen als Japie Krekel. Het sarcastische onderonsje tussen Kaa en Shere Khan is een acteerles in animatie waar ik naar kan blijven kijken. De arrogantie van George Sanders (stem) en Milt Kahl (animatie) drukt duidelijk door in de vileine tijger en de sequentie zit vol met gekke acteerkeuzes; Shere Khan's rondroerende nagel in Kaa's neusgat bijvoorbeeld. En dan het prachtige einde waarin Mowgli zogezegd zijn mannelijkheid achterna rent maar vrind Baloo achterlaat. Dit is met véél meer smaak en klasse aangepakt in de film dan hoe ik het zojuist beschreef en raakt zéker een gevoelige snaar. De film voelt voor het merendeel luchtig, maar kan plots gewichtig doen en dat komt aan.

Meesterwerkje...