Reacties (3)

Hagar
maandag 20 mei 2013 om 22:27

Een goede film. Camerawerk en muziek zijn puik in orde, maar de acteerprestaties van de vier hoofdpersonen maken de film.
Een minpuntje: we zien de film door de ogen van Tobey Maguires personage, maar die is een enorm blanco personage, zonder meningen of acties in de film. Hij is als een marionet, zo'n beetje tot de laatste paar minuten, wanneer hij eindelijk zelf wat touwtjes in handen neemt, en zegt wat hij van de situatie vind.
Heeft iemand anders overigens ook dat Joel Edgerton hier en daar sterk aan Gene Hackman doet denken?

EdwinBeek
donderdag 20 juni 2013 om 21:18

Uitstekend vermaak. Een film met eigen smoel; ik zie het graag. Vooral het eerste uur is heerlijk in montage, beeld en geluid. We hebben het al eerder gezien in "Moulin Rouge" maar het blijft lekker om naar te kijken.

Dik aangezette visuals om van te smullen; mooi gesatureerd kleurenpalet, uitbundig set-design in art-deco architectuur, uitbundige kostuums en die schitterende jaren '30 auto's.

Personages zijn af en toe over-the-top. Luhrmann, zullen we maar zeggen. Like it! Maar het lukt de regisseur tóch weer diezelfde personages in het meer tragische (en té trage) 2e gedeelte van de film over te laten komen als mensen van vlees en bloed. Hoewel ze mij niet in het hart raakten zoals Moulin Rouge dat wél voor elkaar kreeg.

Aangename verassing was het personage Wolfsheim, gespeeld door de voor mij totaal onbekende Amitabh Bachchan. Een acteur die mede door z'n schitterende diepe stem een duidelijke présence heeft op het scherm zonder daar al teveel voor hoeven doen. Helaas is z'n aandeel in het scenario maar bescheiden; (hij moet duidelijk maken dat de "Great" Gatsby toch niet zò waardig is) en is hij maar in één scene te zien...

Ramon
vrijdag 20 september 2013 om 16:22

Aanvankelijk had ik gedacht dat de uiterst bombastische stijl van Baz Luhrmann perfect bij dit verhaal zou passen, maar wat schiet hij hier veel te ver door... Alsof je een kanon vol cgi afvuurt dat na het schot zelf in elkaar stort. De immer draaiende camera, belachelijke overgangen en overduidelijk gegenereerde taferelen zorgden ervoor dat ik simpelweg nooit in het verhaal kon komen.

Het concept zal voor menigeen bekend zijn, waardoor het des te belangrijker is dat je als filmmaker ook daadwerkelijk iets dóet met die solide basis. De Australiër laat het boek van F. Scott Fitzgerald echter overkomen als een kinderlijk eenvoudig verhaal over een driehoeksverhouding, zonder enige betekenis of diepere lagen.

Het grote pluspunt aan de film is het acteerwerk van vrijwel alle belangrijke castleden, die maakten het voor mij persoonlijk vooral de moeite waard.