Reacties (3)

Walter
Monday 13 July 2015 om 13:33

van 'master of suspense' Hitchcock had ik eerder het vrij slaapverwekkende Rear window gezien. maar Vertigo zou écht tof zijn volgens enkele vrienden. ze hadden, gelukkig, gelijk.

Stewart speelt een agent die, nadat hij getuige is geweest van een ongelukkige dodelijke val van een collega, noodgedwongen met vervroegd pensioen gaat, vanwege hoogtevrees die zich manifesteert in vertigo (oftewel: draaierigheid). hij wordt ingehuurd door een vriend, die zich zorgen maakt om zijn vrouw, Kim Novak, die, volgens de vriend, met zelfmoordgedachten rondloopt. Stewart volgt Novak en komt tot bijzondere ontdekkingen die ik om het kijkplezier van jou, lezer, niet te bederven niet zal vermelden. wat ik wel nog meld, is dat de film vanaf de schaduwwerkzaamheden van Stewart serieus spannend is. heel knap gedaan. tot de laatste scène heeft Vertigo mij in zijn greep gehouden.

minpunten zijn er ook. de (sleutel) droom die Stewart heeft, is ronduit kneuterig in beeld gebracht. niet in de laatste plaats vanwege de tekeningetjes die detoneren. een ander minpunt zijn de accenten van Stewart en Barbara Bel Geddes, die een vriendin van Stewart speelt (hoort dat bij de film of praten die mensen altijd zo)? een laatste minpunt is het vrij abrupte slot .

Hagar
Tuesday 4 September 2018 om 12:22

Intrigerende film, van begin tot het einde!
De eerste helft is vooral interessant als spookverhaal . De tweede helft verandert in een psychologische thriller .
In beide helften zit de spanning er vrij goed in.
Het beroemde camerashot dat voor deze film ontwikkeld werd om duizeligheid in beeld te brengen werkt bijzonder goed.
Zoals ik van Hitchcock gewend ben zijn er wat dingen knullig in beeld gebracht, zoals de droom die door Walter beschreven werd hierboven, en ook het einde valt hier zeker onder. Het haalde mij desondanks vrijwel niet uit de film, het was duidelijk waar men heen wilde, dus ik vergeef het graag.
Goed mee vermaakt, dus! Terecht een van Hitchcocks betere films!

EdwinBeek
Thursday 6 September 2018 om 09:21

Hitchcock hypnotiseerd je bijna letterlijk door de dromerige sfeer, vreemde gebeurtenissen en de magistrale muziek die het concept van de film complimenteerd.

De film roept vragen op bij de kijker. Zéker het plotse einde. Over de antwoorden blijft Hitchcock vaag. Toch draagt het bij aan de geheimzinnige sfeer, dus vind 't prima zo.

Technisch zijn z'n films altijd vernieuwend geweest. Veel cameratrucs die hij heeft uitgevonden zijn deel geworden van ons filmvocabulaire. De Vertigo-shots zijn daar een mooi voorbeeld van; we zien ze later terug in 'Jaws' en 'The Lion King.' Helaas oogt Hitchcock's montage bij vlagen minder gepolijst: soms ruwe overgangen omdat hij plots een ander idee had tijdens het monteren en dat alsnog probeerde uit te voeren met het materiaal wat al geschoten was..? Geen idee. Het einde voelt i.i.g technisch gekunsteld.

Maar er is meer goed dan fout in de film. Zoals de kleuren van sets en kostuums die slim zijn uitgekiend, het tijdsbeeld van een San Francisco dat ooit was en de lange spionage-sequentie die ijzersterk is omdat er 20 minuten lang geen dialoog is, terwijl de plot juist híer op dreef komt. De droom-sequentie is fris van concept, zéker voor 1958, maar helaas overgeleverd aan de toen gangbare sfx. Probeer er doorheen te kijken, want voor mij is dit Hitchcock's meest zwarte en meest gedurfde film. Ook al zijn de drijfveren van de personages onnodig gecompliceerd en onlogisch, de film intrigeert. Ik denk zelfs dat hij, slim verpakt, het onderwerp necrofilie laat passeren. Griezelig, maar ontzettend knap om dit te durven in een Hollywood-film uit 1958.