Reacties (1)

EdwinBeek
vrijdag 2 februari 2018 om 14:05

Deze film is ontstaan in de "Nouvelle vague" periode; "regisseurs zonder opleiding die in filmclubs zaten waarin zij Hollywood-films analyseerden en zochten naar manieren om het anders te doen", zo zegt Wikipedia. Je moet er voor in de stemming zijn. Ik was dat laatst en heb er in het EYE (A'dam) van genoten. Italiaanse kustoorden op Cinemascope-formaat, prachtig palet in primaire kleuren en lekker veel gemijmer over relaties en cinema. Ook de score raakt de juiste snaar, al werd het ruw en te vaak ingezet.

Scriptschrijver Paul (Michel Piccoli) moet een script over Odysseus herschrijven naar de commerciële wensen van de holle en overheersende producent Prokosh, sterk neergezet door Jack Palance. De Duitse cineast Frits Lang (die hier zichzelf speelt) gaat Odysseus regisseren en wil juist de intellectuele kant op. Paul zit tussen deze uitersten gevangen. Het is knap hoe Godard vervolgens deze opzet gebruikt om de vernietiging van Paul's relatie met Camille (Brigitte Bardot) vorm te geven, geanalyseerd door het Odysseus verhaal. Het is hierdoor een film geworden over levensloop, lot en neemt onderweg ook nog even de filmwereld op de hak. Het stikt er van de verwijzingen naar oude klassiekers, allemaal met een gezonde kwinkslag gebracht.

Godard is ook speels met het medium. Credits worden bijv. opgelezen i.p.v. getoond en later haalt hij meer fratsen uit met beeld en geluid, want hij streeft niet naar realisme. Het stoorde mij niet en creëerde zelfs humor. Sta ervoor open zou ik zeggen.

Sekssymbool Bardot laat behalve haar bevallige achterste ook nog zien dat ze absoluut kan acteren. De ruzie in het appartement, zo rond 1/3 van de film is lang uitgesponnen maar verveeld nergens en is misschien wel het hoogtepunt van de film. Dialogen zijn hier sterk geschreven / geïmproviseerd en vaak ook komisch door herkenbaarheid.

Maar goed, voor anderen kan dit een irritante, pretentieuze draak van een film zijn. Dat weet ik zeker.