Reacties (2)

EdwinBeek
zondag 7 juni 2015 om 22:57

Deze film had zoveel potentie. Mooi emotioneel uitgangspunt voor een verhaal over broederliefde met een snuifje prehistorische magie en een prachtige kans een machtig dier tot leven te brengen; de beer.

Maar voor het merendeel levert dit een saaie film op. Nadat Kenai in een beer veranderd loopt de film zo traag als stront door een trechter. Geen grootse, memorabele momenten meer maar vooral vééél wise-ass geklets met allerlei bijpersonages die het verhaal maar ophouden. De irritante rendieren hadden zowaar aan het eind nog een functie in het verhaal! Ik had de hoop al opgegeven.

Technisch zijn de beren mooi vormgegeven. Evenals de met ruwe toets geschilderde achtergronden. De film is gemaakt in de allang opgedoekte Florida studio met een klein team zonder grote animator-vedetten. Ik gok op een jonge ploeg tekenaars. En dat is te zien in de emotionele scenes. Die graven niet diep genoeg zoals een Tarzan, Beest of Geest dat wel deed. Het acteerwerk blijft in Brother Bear vaak oppervlakkig. En de liedjes van Phil Collins komen ook al niet echt van de grond.

Zonde. Een zwakke uitwerking van een goed concept. Dat is altijd spijtig...

Hagar
donderdag 7 april 2016 om 11:08

Verre van Disney's beste, en helaas ook niet zo innovatief als andere probeersels van iets jongere datum (ala Atlantis of Mulan).
Het is te zien dat er wat onervaren animators bezig waren. Met name de personages met weinig screentime (broer Sitka) zijn wat houterig geanimeerd. De mensen in het algemeen zijn wat statisch. Uitzondering is de uitbundige sjamaan, die slechts de eerste van reeks Lion King herkenningspuntjes is (de sjamaan doet aan Rafiki denken, de elanden aan Timon en Pumbaa, en broer Sitka vervult de rol van vader Mufasa).
De beren daarentegen zijn vol enthousiasme en overgave geanimeerd! Alleen hebben die niet veel te doen, behalve een lekker nummertje zingen in het VEEEEEEEL te zoetsappige familie-moraal-nummer.
De vormgeving vind ik echter om te smullen zo mooi. De muziek uit handen van Phil Collins is prima, zij het minder memorabel dan zijn Tarzan muziek, en tja, ik moet bekennen dat de emotionele climax in mijn optiek wel mooi gedaan is.
Helaas blijft de film steken in zoetsappigheid, cliche's en irritante bijfiguren, en is hij kwalitatief niet veel beter dan een ondergemiddelde Disney. Wat het nog steeds een onderhoudende film maakt, maar ook niet meer dan dat.