Reacties (7)

Andrew
zondag 9 mei 2010 om 00:14

Hoewel inmiddels misschien een beetje belegen, is het een film die nog steeds vrij uniek is in zijn combinatie van horror, humor en muziek.

Ramon
zondag 9 mei 2010 om 11:41

Mee eens, ook voor een jong publiek is de film waarschijnlijk nog de moeite waard!

Walter
woensdag 24 april 2013 om 09:50

melige, ietwat gedateerde film.

de special effects - jaja, het is 1984 - zijn om te huilen, er is geen - als in: geen - chemie tussen de hoofdpersonen - zelfs niet tussen Sigourney Weaver en Bill Murray -, de filmmuziek is een enorme pain in the ass - de muziek is niet alleen ongelofelijk jaren '80, ze past vaak ook niet bij de scènes waar ze onder is geplakt - en het laatste deel van de film is nogal langdradig (terwijl het begin ervan juist nogal hup-hup is).

goed, Bill Murray speelt weer Bill Murray en hij maakt Bill Murray-grapjes, maar het is te weinig om de film te redden.

Hagar
woensdag 24 april 2013 om 22:14

Okee... Het is nu officieel... Dat jij mijn comedy's niet weet te waarderen ligt dus NIET aan mijn dubieuze smaak, het ligt aan jou... Hiermee bewijs je het...

EdwinBeek
dinsdag 9 december 2014 om 22:56

Mix van zwarte humor, snuifje horror en cheesy special-effects die volgens mij de humor alleen maar versterken. Nadenken moeten we vooral niet doen en ons ergeren aan de afschuwelijke soundtrack evenmin. Het is dat het liedje zo bekend is, maar dat mag eigenlijk geen excuus zijn. Ook art-direction moeten we niet gaan zoeken, want elk spook lijkt uit z'n eigen wereld te zijn gestapt; de één cartoonesk, de volgende als uit Charles Dickens en weer een ander alsof hij uit een gothische kerk van z'n sokkel is gestapt. Ook de mythische finale is een samenraapsel van elementen, badend in hippe disco-lichtjes. Het smaakt als kaas met slagroom.

En toch werkt het en heb ik me uitstekend vermaakt met de film. De draak steken met het macabere is iets wat je maar weinig in films tegenkomt. In die zin nog steeds verfrissend.

Overigens speelt Bill Murray hier weer zijn verveelde zelf en nu ik een aantal films van de man heb gezien ben ik toch van mening dat zijn humor bij mij niet altijd aanslaat. Ik zie dit als een persoonlijk probleem, want het merendeel van de mensheid geniet blijkbaar met volle teugen. Mijn gemis...

Hagar
donderdag 9 april 2015 om 17:54

Dit is jeugdsentiment, ten dele. Ik was groot fan van de tekenfilmserie in de jaren '90, en weet nog dat ik ernaar snakte de filmversie te zien. Toen ik die eenmaal bekeek viel deze in eerste instantie tegen, wegens de verschillen met de vele malen commercielere tekenfilmserie, waarin elke geest merchandisable moest zijn. Echter, een tweede kijkbeurt, en een derde, en veel vaker, en de film groeide met elke keer dat ik hem zag.
Bill Murray werd mijn held, en ondanks dat ik inmiddels de jaren '80 ontstegen was, bleven de jaren '80 acteurs en hun dito humor mij bij, en werden mij lief.
Zelfs zo dat ik iemand hoorde praten over wat hij duidelijk als de plattere scenes van de film beschouwde, en ik slechts kon grinniken vanwege de herinnering. De film, met al zijn platheid en ongenuanceerdheid is me gewoon lief.
En dan nu op BluRay! Tijd me weer eens te vermaken ermee, hoewel ik me voorbereidde op een tegenvaller, aangezien ik hem al lang niet meer gezien had.
Maar al vanaf de eerste 2 scenes, de eerste, die geesten introduceert, en de 2e die Bill Murray's personage introduceert, vond ik het weer prachtig!
Maar toch iets kritischer kijkend, valt op dat het vooral Bill Murray's gebrek aan interesse van wat er om hem heen gebeurt grappig is. Niet zijn teksten, die soms best saai zijn. Niet zijn gezichtsuitdrukking, die praktisch altijd hetzelfde is. Het is puur zijn droogkomische manier van doen.
De overige personages zijn slechts het behang dat de film nodig heeft. Leuke aankleding, zeker nodig om de film te maken wat het is, maar niet noemenswaardig.
De special effects zijn zeer wisselend. De halftransparante geesten zijn prima, van het slijmmonstertje tot de duivelse bibliothecaresse. De close-ups van de hellehonden zijn ook prima, de wat verdere shots zijn echter met stop motion gedaan, en vallen uit de toon.
Enkele green screen effecten gaan mis, maar Stay Puft is dan wel weer helemaal prima op het laatst!
Al met al kan de film met 1 woord beschreven worden: luchtig.
En daarom hou ik ervan.

Tomhamoen
maandag 2 januari 2023 om 10:11

Het scenario en de grappen zijn zo-zo, de effecten uiteraard wat gedateerd maar al met al eigenlijk een prima film voor de zondagavond waarin Bill Murray de show steelt.