Reacties (4)

Walter
vrijdag 3 mei 2013 om 09:24

de gebroeders Coen zijn de meesters van de lulligheid. lullige personages, lullige situaties, lullige dialogen. (wat mij betreft schrijven de broers veel sterkere dialogen dan Tarantino, die er altijd om wordt geroemd.) je moet er van houden. en dat doe ik toevallig. wat een lekkere film.

Ramon
vrijdag 3 mei 2013 om 10:39

Volledig mee eens. Wat mij betreft is Tarantino vooral goed in monologen, terwijl de dialogen behoren tot de Coens.

EdwinBeek
donderdag 20 februari 2014 om 00:25

De Coen-broers lijken soms wel op te treden als ambassadeurs voor een bepaalde staat in het grote Amerika. In Fargo is dat Minnesota. Met dat typische accent; Jà? Jà!

Walter slaat hierboven de spijker op de kop; meesters van de lulligheid in alle opzichten. Ik bedoel; een vrouwelijke politiechef die met 7 maanden zwanger een gruwelijk uit de hand gelopen ontvoerings- en moordzaak oplost alsof ze een trui breit. Het is een subtiel soort humor en in deze film stikt het ervan. Dat wil niet zeggen dat de thriller-elementen niet aanwezig zijn. Maar altijd weer verpakt. Hitchcock kon dat ook zo goed. Gruwelijke gebeurtenissen verpakken in humor. Je ziet het weinig meer in de huidige, zichzelf (te) serieus nemende films.

En om nog een duit in het Tarantino/Coen-vraagstuk te doen; een Coen-dialoog is vooral naturel, scherp en met minder woorden. Tarantino ratelt, is meer strip-achtig en voelt hierdoor soms wat geforceerder. Maar beiden hoor ik graag aan.

Ramon
donderdag 5 mei 2016 om 21:58

Oh, wat hou ik toch van deze film... Het verhaal zit nog best goed in elkaar voor het het genre (waarin dat vaak van ondergeschikt belang is), maar de sullige personages en hun teksten zijn natuurlijk de smaakmakers. Vooral William H. Macey is fantástisch als Jerry Lundegaard, maar ook de rest van de cast past zeer goed samen.