Toen de dvd een beetje begon in te burgeren werden er heel wat films op de markt gegooid. De één goed, de ander slecht, maar hoe dan ook zal iedereen begrippen als "budget dvd" en "direct to dvd" wel kennen. Nu de blu-ray bezig is met zijn doorbraak lijkt het erop dat men dat bij dit medium beter wil doen. Desondanks zijn de eerste blu-rays die deze naam kunnen krijgen al gesignaleerd, en één daarvan is die van Day Zero.

In de opening van de film wordt ons medegedeeld dat in het hedendaagse Amerika de dienstplicht weer is ingesteld. Jaren was hij er niet, maar nu de nood aan de man is kan de regering niet anders. In diezelfde opening zien we hoe drie mannen een oproep krijgen zich te melden; advocaat George, taxichauffeur James en schrijver Aaron. Alle drie hebben ze een eigen mening over de oorlog. Wel gaan, niet gaan... En als ze gaan, hoe dan? En als ze niet gaan, hoe krijgen ze dat voor elkaar? En hoe eerlijk gaat het allemaal, want waarom hoeven homo's niet te gaan? Het zijn vragen die ze in de 30 dagen die ze hebben gekregen moeten beantwoorden, terwijl de bevolking zich eveneens bezighoudt met de vraag of ze dit zomaar tolereren.

Sinds de aanslagen van 11 september 2001 staat de wereld in rep en roer. Amerika is twee oorlogen begonnen en toen in 2007 Day Zero verscheen leek het einde nog niet in zicht. Vandaar het gegeven van een opnieuw ingevoerde dienstplicht en hoewel je je kunt afvragen of het in het hedendaagse Amerika mogelijk zou zijn, is het interessant genoeg om over na te denken. De film gaat dan ook dáár van uit in plaats van over de politieke beslommeringen, hoewel die wel zijdelings langskomen. Een voorbeeld zien we wanneer advocaat George op een politieke manier probeert onder zijn oproep uit te komen. Ook zien we scènes tegen de achtergrond van een grote anti-oorlog demonstratie.


De wijze waarop de personages omgaan met het gegeven is enigszins stereotype. De één wil pertinent niet en is tegen de oorlog, de ander is er juist voor en wil absoluut wel, terwijl een derde wel voor is, maar het er toch moeilijk mee heeft. Dit wordt al vrij vroeg in de film duidelijk gemaakt, wat in eerste instantie stof is voor onderlinge discussie. Wanneer het verhaal dan op gang komt geldt dat eveneens voor de ontwikkelingen. De keuzes moeten gemaakt worden en die kunnen worden beïnvloed. Dit doen de makers van de film dan ook door onder andere de vastberaden taxichauffeur een liefje te geven. Wat doe je dan, wanneer je weet dat je het leger in moet en mogelijk niet meer terugkomt?

Toch is het niet zo dat men in elke scène twijfelt, nadenkt of discussieert. Er gebeuren ook alledaagse dingen, want het leven gaat door. Er worden grapjes gemaakt, er worden meiden versierd. Maar de rode draad is toch wat komen gaat, wat als een zwaard van Damocles boven de personages hangt. En dat leidt soms tot behoorlijk heftige momenten.

Een plus aan de film is dat de hoofdrollen niet door zomaar wat goedkope acteurs worden vertolkt. Weliswaar zijn het niet Robert De Niro en Al Pacino die meespelen, maar Chris Klein en Elijah Wood zijn tegenwoordig toch ook niet de minsten. Daarbij staan ze niet "voor de naam" op de poster, zoals bijvoorbeeld Sylvester Stallone in Shade, maar maken ze als twee van de drie hoofdrolspelers echt deel uit van de film. Ze worden aangevuld door de in Nederland redelijk onbekende Jon Bernthal. Het drietal komt geloofwaardig over als vrienden en de eerder genoemde twee bekende namen weten zich echt te profileren boven de rollen waar ze bekend van zijn. Wood is écht geen Frodo meer en Klein is niet langer enkel de komiek uit onder andere American Pie. Ze lijken echt te beseffen met welk materiaal ze spelen en maken er dankbaar gebruik van. Zelfs Wood, wiens karakter toch het meest onbeduidend overkomt, weet dit na verloop van tijd voor elkaar te krijgen.


Day Zero kent overeenkomsten met de film 25th Hour, waarin een man in korte tijd een keuze moet maken. Hoewel de thematiek totaal anders is, is de achtergrond precies hetzelfde. We zien New York in de nadagen van 9/11. Het is bijzonder om te zien hoe de stad in de vijf jaar tussen de films is veranderd. Toonde Spike Lee een solidair New York dat zijn wonden likt, regisseur Bryan Gunnar Cole laat een New York zien dat verder is, dat protesteert tegen de oorlogen die de Amerikaanse regering vecht.

Hij laat ook meer van de stad zien dan in 25th hour, dat zich voornamelijk in de straten van Brooklyn en Manhattan afspeelde. De personages uit deze productie komen uit de hele stad en reizen er ook doorheen. We zien de overbekende lichtjes en de onbekende donkere hoekjes. Dat maakt deze film tot een mooi vervolg op eerder genoemde productie. Het zou interessant zijn wanneer er over een paar jaar weer zoiets in de stad zou worden gemaakt, zodat we de evolutie van een wereldstad kunnen volgen op een bijzondere en unieke manier.

Hoewel dit een direct-to-blu-ray film is, bewijst déze maar weer eens is dat goedkoop niet altijd slecht is. Day Zero is een mooie productie over vriendschap, het maken van keuzes en de gevoelens die daarbij horen. Het geheel moet even op gang komen en kan dan nog wat langdradig zijn. Ook is de film op bepaalde momenten enigszins stuurloos, ondanks het duidelijke doel (Day Zero zelf). Wat gaat er gebeuren? Welke keuzes gaan ze nou maken? En wat is dat nou eigenlijk met het karakter van Elijah Wood? Toch is Day Zero een film die absoluut de moeite van het kijken waard is en die mede dankzij zijn redelijk onvoorspelbare einde iets toevoegt aan de vele producties die er de afgelopen jaren al zijn uitgekomen over dit onderwerp.