De Britse regisseur Edgar Wright brak in 2004 definitief door met de komedie Shaun of the Dead, waarmee hij samen met Simon Pegg en Nick Frost ons een frisse blik op het zombiegenre bracht. Ook voor Hot Fuzz wist hij weer op succesvolle wijze samen te werken met het duo, maar voor zijn eerste Amerikaanse film heeft hij voor de verandering eens geen beroep gedaan op zijn vaste hoofdrolspelers.

In plaats daarvan volgen we Michael Cera, de eeuwige tiener uit Superbad en Juno die maar niet ouder lijkt te worden. We zien de acteur als het titelpersonage Scott Pilgrim, een 22-jarige bassist van een garageband genaamd Sex Bob-Omb met een vriendengroep die voornamelijk bestaat uit nerds en buitenbeentjes. Zijn omgeving is lichtelijk geschokt wanneer ze horen dat hij aan het daten is met een 17-jarig Katholiek meisje, maar wanneer Scott de hippe Ramona Flowers tegenkomt beginnen zijn problemen pas echt.


De jongen besluit het erop te wagen om haar te versieren, maar al snel blijkt dat zijn nieuwe liefde een nogal zware lading met haar meedraagt. Scott verneemt op uiterst pijnlijke wijze dat hij het op moet nemen tegen de zeven ex-geliefden van Ramona, maar ondertussen moet hij ook zijn eigen verleden op passende wijze verwerken. Het verhaal klinkt redelijk bizar en zo komt het ook zeker over op het witte doek, maar dat is niet per se negatief.

Scott Pilgrim vs. the World is gebaseerd op de gelijknamige stripreeks van Bryan Lee O'Malley en Bill Pope heeft ervoor gezorgd dat de sfeer op celluloid precies hetzelfde overkomt als op het originele papier. De visuele vondsten vliegen je om de oren, regelmatig schieten er kreten als "Blam!" en "Pow!" door het beeld heen en meer dan eens wordt het scherm verdeeld in stijlvolle splitscreens.


Het is echter voornamelijk de invloed van videogames die indruk maakt. De film opent met het klassieke logo van Universal, alleen zien we deze keer een versie uit het 8-bit tijdperk voorbij komen inclusief retro muziekje. Het script zelf is sowieso opgedeeld als in een computerspel, elke ex die verslagen dient te worden kan gezien worden als een apart level en bij elke winnende zet spat de tegenstander uit elkaar in een wolk van muntjes.

Er gaat bijna geen minuut voorbij zonder dergelijke grappen, maar de ene is een stuk duidelijker dan de andere. De meesten zullen de geluidjes uit Zelda nog wel herkennen en de referenties aan Pac-Man zijn ook duidelijk, maar voor de echte gamefanaten zijn er nog heel wat meer subtielere grappen om te ontdekken. Al deze effecten zorgen er wel voor dat het geheel soms wat druk overkomt, maar over het algemeen geeft de film je toch de indruk dat de makers de huidige technische mogelijkheden op verfrissende wijze hebben gebruikt.


Michael Cera wordt er nogal eens van beticht dat hij maar één personage kan spelen met altijd weer dezelfde trekjes, maar hier is het simpelweg doeltreffend. Zijn nerveuze en nonchalante overkomen wordt afgewisseld met droge humor, waardoor je je nergens aan hem stoort. Ook de rest van de cast is prima in orde, met Kieran Culkin als positieve uitschieter en leuke cameo's voor de rollen van enkele exen.

Het feit dat het verhaal de structuur van videogames volgt zorgt er ook voor dat er regelmatig onlogische dingen gebeuren, zo duiken vijanden vanuit de vreemdste plekken op en het is in het begin raar om te zien hoe de sukkelige Scott opeens een geweldige vechtersbaas blijkt te zijn. Het past echter prima binnen de wereld, al zullen sommigen zich eraan kunnen storen. Hoe dan ook is Scott Pilgrim vs. the World de film die Kick-Ass wilde zijn; een moderne afspiegeling van alles waar jongeren zich mee bezig houden, in een effectieve wereld vol special effects die nergens verveelt.