De Britse regisseur Danny Boyle heeft in krap 15 jaar tijd films gemaakt in allerlei verschillende genres. Zijn grote doorbraak Trainspotting was één grote drugstrip, met 28 Days Later waagde hij zich aan een horrorfilm en Sunshine was weer puur in het hokje sciencefiction te stoppen. Voor het grote publiek werd zijn naam echter pas echt groot door Slumdog Millionaire, de film met invloeden uit Bollywood waarvoor hij een lading aan Oscars mee naar huis mocht nemen.

127 Hours is alweer de negende lange speelfilm van de filmmaker, en niet voor het eerst speelt hij daarin weer met het thema eenzaamheid. We volgen namelijk Aron Ralston, de jonge bergbeklimmer die in april 2003 met zijn arm vast kwam te zitten onder een rotsblok in de Blue John Canyon in Utah. Gezien de titel zal het geen verrassing zijn dat hij daar vervolgens diverse dagen heeft moeten overleven, en hoe hij uiteindelijk de vrijheid heeft weten te vinden zal ook bij iedereen bekend zijn.


De grote vraag bij dit soort films is altijd hoe je optimaal gebruik maakt van die ene locatie waarin bijna alles zich afspeelt. Het gevaar loert om de hoek dat de kijker zich al snel zal vervelen, maar onder andere het recentelijke Buried bewijst dat een goede scriptschrijver daar geen enkele moeite mee heeft. Ook hier zal je je geen moment vervelen, Boyle heeft op knappe wijze voor elkaar weten te krijgen dat de spanning constant te snijden is, ondanks de voorkennis van het einde bij de kijker.

Het is misschien een cliché, maar ook hier geldt weer dat de reis belangrijker is dan het doel. Wat gaat er in je hoofd om tijdens dit soort situaties? Welke afwegingen moet je maken, en wat doet dit met je geestesgesteldheid? Al deze vragen worden beantwoord in de film, die met iets meer dan anderhalf uur een perfecte lengte heeft voor een dergelijk verhaal.

Wat het uiterlijk betreft lijkt het geheel misschien nog wel het meeste op Trainspotting, ook hier krijgen we te maken met de razendsnelle montage waarop Boyle een patent lijkt te bezitten. De wijze waarop hij heen en weer gaat tussen de realiteit en de gedachtegangen en hallucinaties van Ralston zorgt voor exact de juiste mix die je bij de les houdt.


Een mooi voorbeeld van deze spanning is het mes dat de bergbeklimmer uiteindelijk op gruwelijke wijze moet gebruiken om zichzelf los te krijgen; je weet al precies wat hem te wachten staat, waardoor het nog moeilijker is om te zien hoe hij datzelfde mes eerst bot maakt door het te gebruiken op het rotsblok dat hem gevangen houdt. Ondanks dat Ralston niet bepaald als een sympathiek persoon wordt voorgesteld leef je toch met hem mee.

Dit komt niet alleen door het sterke script, maar ook voor een groot deel door de acteerprestaties van James Franco. De jonge acteur heeft al in redelijk wat films gespeeld en zijn gezicht is al aardig bekend, maar deze rol kan hem mogelijk naar de echte top brengen. Hoewel het niet wereldschokkend is wat hij doet levert hij toch een rol af die waarschijnlijk niet veel beter gedaan zou kunnen worden.


Het leverde hem dan ook een Oscarnominatie op, al is de kans klein dat hij deze aanstaande zondag daadwerkelijk zal verzilveren. De avond kan voor hem waarschijnlijk toch al niet meer stuk, aangezien hij samen met Anne Hathaway het prijzengala zal presenteren. Naast de prijs voor beste acteur maakt de film tevens kans op gouden beeldjes voor nog vijf andere categorieën, waaronder de beste film van het jaar.

Danny Boyle blijft maar doorgaan met het afleveren van sterke films, dat bewijst hij maar weer eens met 127 Hours. De Brit blijft zichzelf uitdagen met steeds andere projecten, en als dit soort films daaruit voortkomen kunnen we dat alleen maar aanmoedigen. Met de snelle montage, mooie beelden en uitstekend acteerwerk is zijn laatste film er alweer eentje die het verdient om gezien te worden.