We krijgen tijdens ons leven bewust en onbewust een hoop informatie binnen. Wat we nu kunnen, zijn we over 10 jaar mogelijk compleet verleerd. En zeker in deze tijd van supersnelle communicatie is de kans groot dat wat we vandaag allemaal horen, we morgen al deels vergeten zijn. Maar wat nou als we de informatie die we binnenkrijgen net zo snel kunnen verwerken? Wat als we al die gegevens, die we misschien toch wel ergens hebben opgeslagen, zouden kunnen benaderen? Wat nou als we oneindig gebruik zouden kunnen maken van de oneindige informatiestroom? En wat als anderen van die manier zouden kunnen profiteren of er zelf ook gebruik van zouden willen maken? Dat was is waar Eddie Moora, schrijver van het type “mijn boek komt al 5 jaar volgende week af,” mee te maken krijgt.

Dat komt in deze film door een toevallige ontmoeting met zijn in drugs handelende ex-zwager. Deze overhandigt hem na het aanhoren van de gebruikelijke problemen een klein pilletje, dat alle eerder genoemde mogelijkheden bied. Na de gebruikelijke twijfel neemt Eddie het in en ineens weet hij zijn huisbazin te versieren met kennis waarvan hij niet eens wist dat hij die had. Ook zijn boek wordt ineens tastbaar en bejubeld, het zal dan ook niet vreemd overkomen dat onze schrijver méér wil. De mogelijkheden lijken eindeloos. Vriendin terug, een goede bankrekening, feestjes op plekken waarvan hij zelfs met deze drug nog nooit gehoord had en een contract bij de machtige – en zonder drug al behoorlijk kundige – zakenman Carl van Loon. Hij krijgt het.


Het zou echter maar knap saai zijn wanneer het nu einde verhaal zou zijn. Al snel komen er problemen, en helaas niet alleen voor het hoofdpersonage. Ook voor de film betekent de regel dat het nooit eens gewoon helemaal goed mag gaan dat het lastig wordt dankzij alle mogelijkheden. De prent splitst zich zodoende op in drie lijnen: Enerzijds heeft Eddie moeilijkheden met de drug zelf, waarvan hij al snel ontdekt dat hij veel gevaarlijker is dan voorgespiegeld. Anderzijds blijkt iemand van wie hij eerder in de film geld leende niet te zijn wie hij lijkt en als klap op de vuurpijl wordt zakenman Van Loon ook nog eens lastig door eerder genoemde complicaties.

Dit zou voor een beetje script geen probleem moeten zijn, en dat lijkt het in eerste instantie ook niet. Op een redelijk gefaseerde manier krijgen zowel Eddie als de kijker de problemen voorgeschoteld. Op een zeker moment worden het er echter echter teveel en lijkt schrijver Leslie Dixon niet te weten welke kant ze uit moet. Uiteindelijk kiest ze voor een relatief onwaarschijnlijke optie door een personage, dat niet meer leek mee te doen, ineens jacht te laten maken op de drug. Ondertussen worden de andere verhaallijnen net iets teveel op een zijpad geparkeerd. Dit heeft als gevolg dat de hele film een beetje uit zijn spoor begint te lopen, met alle gevolgen van dien zoals scènes die eerst spannend leken maar het later eigenlijk niet meer zijn.


Het script biedt gelukkig wel genoeg houvast voor hoofdrolspeler Bradley Cooper, die de film uitstekend weet te dragen. Ook de acteurs tegenover hem weten het spel behoorlijk te spelen. Alleen Robert De Niro, de laatste tijd nou niet bepaald bekend om zijn sterke rollen, krijgt bijzonder weinig te doen. Zijn rol als zakenman is te weinig zeggend en had in feite door elke andere acteur gespeeld kunnen worden. Dat neemt niet weg dat hij zijn uiterste best doet en er op zijn eigen manier toch wat van weet te maken; het blijft ten slotte Robert De Niro die toch zijn eigen unieke manier van acteren en karakteristieke stem heeft.

Wat niet in het script staat is de visuele kant van het verhaal, hier leeft regisseur Neil Burger zich uit. Hoewel we duidelijk zien wat er omgaat in Eddie's hoofd en hoe dit effect ook erger wordt, is wat we zien nooit totaal gekmakend zoals in films als A Scanner Darkly en Natural Born Killers. In deze prenten willen de beelden het verhaal nog wel eens overheersen, dat is in het geval van Limitless gelukkig niet zo. Met beelden die deels doen denken aan de recentste bewerkingen van Sherlock Holmes en deels aan oneindige afbeeldingen wordt New York tot leven gebracht. Dat maakt verschillende scènes, waaronder de opening, enigszins indrukwekkend.

Alles bij elkaar is Limitless niet de slechtste film die je deze dagen in de bioscoop kunt treffen. Het script loopt lekker, maar bevat enkele vreemde twisten die soms onbedoeld zeer humoristisch overkomen en effect missen. Wie daar echter niet teveel op let zal aardig vermaakt worden.