Vriendschap houdt in dat je met elkaar optrekt. Soms even niet, soms even wel. Je verliest elkaar uit het oog en komt elkaar dan (al dan niet ongewild) weer tegen. Dit is zeker het geval voor mensen die de wereld over reizen, zoals piraten, en dat is dan ook precies hoe de eerste 20 minuten van de nieuwe Pirates of the Caribbean eruitzien, zowel voor de kijker als voor de personages. Wij als publiek ontmoeten de personages, en deze karakters ontmoeten elkaar dankzij een gerucht in Londen, al is dat vanzelfsprekend niet voor iedereen van harte. Maar is dat ooit anders geweest?

De reden voor de geruchten zorgt er gelukkig al snel voor dat de personages elkaar in zekere zin ook weer uit het oog verliezen. Jack komt na een onderhoud en spectaculaire ontsnapping uit de paleizen van King George (een leuke bijrol van Richard Griffiths) een oude geliefde tegen, die hem ongewild meevoert op het schip van kapitein Blackbeard. Dit terwijl Mr. Gibbs met de nu voor de kroon werkende Barbossa gedwongen wordt achter Jack aan te gaan. Hun gezamenlijke doel is de fontein van de eeuwige jeugd, al heeft iedereen zijn eigen redenen om hier achteraan te gaan.

Dat deze beroemde fontein de drijfveer vormt zal niet raar klinken voor de meeste fans, al vanaf het moment dat Jack zijn mysterieuze kompas dichtklapte aan het einde van zijn eerste filmavontuur gingen daar geruchten over. Het heeft echter nog zo’n acht jaar en twee andere vervolgen moeten duren voordat de speurtocht mocht beginnen. Voor het nieuwe verhaal baseerden de schrijvers zich op het boek On Strangers Tides van Tim Powers, dat tegelijkertijd de ondertitel voor dit nieuwe avontuur vormt.


“Gebaseerd” is hier heel letterlijk te nemen. In feite werden alleen enkele personages en het doel overgenomen, deze zijn gemengd met de elementen die we zo goed kennen uit de vorige films samen met het totaal nieuwe personage Angelica. Zij is door Jack opgeleid en nu zijn gelijke in doen en laten en wie Jack kent, begrijpt dat ook zij een zwaardvechtende vrijbuitster is die zich overal omheen praat en de kant kiest die haar uitkomt. Deze kopie is goed gelukt, zeker omdat het niet helemaal een exacte is. Ze is nét even iets anders en dat komt de film zeker ten goede, aangezien ze toch weer genoeg gelijkenissen vertoont om heerlijk met Jack te kunnen kibbelen.

Dat is niet alleen een verdienste van de schrijvers, maar ook zeker van actrice Penélope Cruz die dit personage gestalte geeft. Zonder al te veel moeite speelt zij tegenover de andere acteurs, waaronder Ian McShane als Blackbeard. Deze beruchte piraat heeft ze om haar vinger weten te winden en houdt ze nog steeds op haar manier aan het lijntje. Een klus die niet gemakkelijk is, als je je bedenkt dat McShane een duivels gemeen karakter heeft gemaakt van zijn kapitein die dankzij de regie van Rob Marshall ook echt zo opkomt in de film. Met ijzeren vuist en een vleugje voodoomagie bestuurt hij zijn schip, dat wordt bevolkt door een bemanning van zombies en scheepslui die tegen hun wil aan boord zijn.

Daarnaast beschikt hij over enkele geheime wapens, die een dankbaar onderwerp zijn geweest voor de mensen van de visual effects. Ze gaven hem een schip zoals we dat kennen uit de eerste film, met monsterlijke elementen.


Wat de zombies betreft zijn ze op die afdeling helaas iets minder geslaagd. Het zijn donkere mannen met heel veel piercings en een eigen wil, in plaats van de nietszeggende wezens die we zo goed kennen uit een hele reeks films. Jammer, maar niet echt storend, zeker niet wanneer de reis de piraten naar enkele zeemeerminnen voert. In tegenstelling tot wat we daar over kennen uit andere verhalen zijn deze namelijk níet bepaald vriendelijk. Aanvankelijk lijkt het hier nog op, maar eigenlijk zijn ze net zo vijandig als welk monster dan ook. Hun scène vormt één van de griezelige hoogtepunten uit de film, iets wat ook komt door de toepassing van 3D. Het gebruik van de nieuwste hype binnen de filmwereld is afwisselend van kwaliteit en nut, maar je kunt merken dat de film is opgenomen met camera's die direct in drie dimensies kunnen filmen. Een voorbeeld hiervan is een junglescène waarin op heel natuurlijke wijze insecten voorbijvliegen.

Visueel valt er overigens over het algemeen weinig op te merken over de film. Vanaf de opening ziet het er allemaal weer piekfijn uit, van de achtergronden tot de boten en de kostuums. Bij deze laatste categorie willen we dat van Geoffry Rush overigens niet onvermeld laten; het is direct duidelijk dat het pak dat hij aanheeft vanwege zijn werk voor de koning hem eigenlijk niet past. Voeg daar het acteerwerk aan toe van Rush en je hebt, zij het achteraf, een nog altijd heerlijke Barbossa.

Naast de vaste cast en de eerder genoemde nieuwe personages zijn er verschillende andere figuren bijgeplaatst. Vele hebben een minimaal bijrolletje dat net genoeg toevoegt, en twee anderen zorgen voor wat extra romantiek. Het gaat hier om een priester en een zeemeermin die elkaar tijdens de reis ontmoeten en verliefd worden. Hun relatie neemt gelukkig minder plek in dan dat het geval was bij het koppel Knightley en Bloom, maar genoeg om een aardige toevoegende extra laag te geven die weinig storend is.

Je zou bijna denken dat dit alles een perfect en waardig vervolg oplevert. Helaas. Ondanks alle lof hierboven is deze productie niet volledig bevredigend. Het is goed dat men wat meer terug is gegaan naar de roots, iets wat geen reclamepraatje bleek te zijn, maar helemaal bij deel 1 zijn we duidelijk nog niet als het op kwaliteit aankomt. Het geheel komt een beetje over als een nieuwe aflevering van een vertrouwde tv-serie. Mede de oorzaak daarvan is de muziek.


Gedurende de ruime twee uur die de film duurt horen we afwisselend de bekende thema's en wat nieuw geluid, zoals het angstaanjagende gezang dat bij Blackbeard hoort. Helaas wordt deze enigszins overschaduwd door de te vaak terugkerende dreunen uit de vorige delen die nogal te pas en te onpas worden ingezet. Mede hierdoor lijkt het een beetje alsof we naar een tv-serie kijken, waarin doorgaans ook slechts enkele thema’s worden gebruikt die op den duur laten voorspellen wat er ongeveer gaat gebeuren.

In het algemeen wordt het geheel, ondanks wat opfrissing, uiteindelijk toch een beetje sleets en flauw. Dat geldt voor zowel de visuele kant, die in het begin nog overdondert maar uiteindelijk steeds minder wordt, als het script. Hoewel het verhaal redelijk vlot verloopt, is het op bepaalde momenten net even iets te lang en duidelijk doelbewust verlengd. Dat heeft zo zijn voordelen voor bepaalde ontwikkelingen, maar toch ook weer zijn nadelen voor de film in het algemeen. Misschien zijn die momenten, samen met het feit dat de actie best iets gelijkmatiger verdeeld had mogen worden en soms iets sterker had gekund, nog wel de grootste minpunten van dit vervolg dat verder best te pruimen is.

Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides is een redelijk geslaagde en vermakelijke popcornfilm waarin de kijker wordt getrakteerd op een nieuwe kennismaking met oude vrienden. Hoewel het geheel het niveau van het eerste deel nog altijd niet haalt, wordt er wel een aardige gooi naar gedaan met een redelijke film vol subtiele humor. Depp mag weer heerlijk Jack Sparrow spelen zonder teveel in die rol te worden geduwd door het script, en er zit een vleugje magie gemixt met horror in. Ondanks de pluspunten is het uiteindelijk toch de vraag of dit deel gemaakt moest worden. Wij geven deze film nét het voordeel van de twijfel.