Het is de tijd van remakes, reboots, sequels en prequels. Rise of the Planet of the Apes is een film die in bijna elk van deze categorieën geplaatst zou kunnen worden, maar het is bovenal een reboot. Voor alle genoemde categorieën geldt de vraag of de fans van de franchise tevreden zullen zijn, en zelden heb ik een deel uit een filmreeks gezien waarbij dat lastiger in te schatten was.

Het verhaal draait om wetenschapper Will Rodman, die al jaren als een bezetene werkt aan een medicijn tegen Alzheimer. Wills dromen lijken uit te komen als een testchimpansee tekenen begint te vertonen van verhoogde intelligentie, maar de aap wordt wild en wordt doodgeschoten bij een uitbraak. Het medicijn wordt als schuldige aangewezen, maar dan blijkt de aap sinds zeer kort moeder te zijn. Will neemt de kleine mee naar huis, en noemt hem Caesar.


Al vlug blijkt Caesar de intelligentie van zijn moeder te hebben geërfd, en naarmate hij ouder wordt, neemt die intelligentie ook steeds duidelijke vormen aan. Langzaam maar zeker begint Caesar echter te twijfelen aan zijn plaats in deze wereld. Waar hoort hij bij? Bij zijn minder briljante soortgenoten? Of bij de mensen, die zijn intelligentie niet begrijpen? Vervolgens wordt hij geconfronteerd met zijn soortgenoten, die hulpeloos behandeld worden als inferieure wezens. Buiten de bescherming van zijn huis wordt hij zelf ook zo behandeld, en hij besluit verandering in die situatie te brengen. Hij begint een opstand.

Persoonlijk ken ik de originele filmreeks niet erg goed, en misschien werkt dat in mijn voordeel. Ik heb de film blanco bekeken en niet vergeleken met de andere films. Zo kon ik het onbevooroordeeld de kans geven die de film meer dan verdient! Het verhaal is een tikkeltje voorspelbaar, maar daardoor niet direct slecht. Af en toe worden er indrukken gewekt dat het toch een andere kant op gaat, maar die indrukken worden zelden waargemaakt en waarschijnlijk bewaard voor een (onvermijdelijk) vervolg.


Dat neemt niet weg dat het verhaal goed in elkaar steekt en vakkundig wordt verteld, al komt het geheel wat moeizaam op gang. In het begin besteedt men vooral aandacht aan de achtergrondinformatie en de menselijke personages. Geen probleem natuurlijk, maar die personages laten geen kunststukjes aan acteerwerk zien. Het verhaal vereist dit ook niet, maar het maakt het begin iets lastiger om door te komen. Toch hebben alle personages een duidelijke functie binnen het verhaal, en die functies worden uitstekend vervuld. De hoofdrol is hier tenslotte voor de digitale effecten.

Ook die vallen in het begin vooral tegen, wat het in eerste instantie moeilijk maakt om mee te leven met de digitale hoofdpersoon. Gelukkig is de tijd en het geld duidelijk besteed aan de volwassen variant van Caesar, en als die eenmaal de hoofdrol volledig voor zich heeft opgeëist heeft de film nog maar weinig zwakke momenten.


Het is zeker niet zo dat de film vanaf dit punt foutloos is, maar het is beduidend interessanter dan het voorgaande. Sommige dingen worden wat overdreven, en met de realiteit wordt het niet erg nauw genomen. Let vooral op het aantal apen dat Caesar naar de vrijheid leidt; een aantal dat voorheen in de film nooit wordt waargenomen. Wie zich laat storen door dit soort dingen ontneemt zichzelf echter een stevig stukje vermaak, want het mag de pret niet drukken. De actie is erg goed, en de manier waarop de ontwikkeling van Caesars psyche in beeld wordt gebracht is indrukwekkend. Een duidelijke pluim voor het effectenteam en vooral acteur Andy Serkis, die Caesar overtuigend van bewegingen en emoties heeft voorzien.

Voor de liefhebbers zijn er nog de talloze verwijzingen naar de originele filmreeks; namen van personages zullen bekend klinken, en ook beroemde quotes vinden hun weg naar deze film. Daarentegen zullen echte puristen zich wellicht storen aan de vrijheden die genomen worden. Deze film past (nog) niet in de originele continuïteit, en hoewel dat wellicht nog kan komen in vervolgen lijkt het er eerder op dat er met deze reboot een andere weg ingeslagen wordt. Dat maakt deze film tot die tijd des te interessanter, omdat het toch ook voor de kenners voor verrassingen zorgt.