Er worden jaarlijks honderden films gemaakt en het is helaas maar een kleine selectie daarvan gegund om in de Nederlandse bioscopen te draaien. Hierdoor missen we af en toe wat films die wellicht toch een grotere kans hadden moeten krijgen. In de rubriek Overgeslagen geven we alsnog een podium aan enkele van deze films, zodat ze wellicht toch nog meer een eigen publiek kunnen verzamelen.

Stel, je bent wees. Je wordt als baby geadopteerd door één van de rijkste mensen op aarde, die in jou de perfecte opvolger ziet. Hij laat de opvoeding aan een stel vrienden over en haalt je daar op je tiende weg om je vanaf dat moment op te leiden tot zijn erfgenaam. En stel dat je daar niet blij mee bent, maar door allerlei omstandigheden toch in de rol van eigenaar van een groot bedrijf wordt gezet, wat doe je dan met je erfenis? Op de eerste vragen kregen we in de eerste verfilming van de populaire strip Largo Winch al antwoord, het onlangs op dvd verschenen vervolg gaat in op de laatste.

Largo, de eerder genoemde wees, heeft besloten zijn door het lot gekregen bedrijf te verkopen en dat geld te gebruiken voor goede doelen. Op het moment dat hij dat wil doen blijkt dat het geld en het bedrijf niet de enige onderdelen van zijn erfenis zijn. Stiefvader Nerio is niet voor niets de grootste en heeft heel wat spelletjes gespeeld om dat te worden. Eén van deze zaken met een luchtje speelde zich af in Birma, waar hij in de tijd dat Largo daar rondzwierf iemand had rondlopen die geld zou hebben gegeven om een dorp te vernietigen. Reden genoeg voor procureur Francken van het Europees hooggerechtshof om hem aan te klagen voor misdaden tegen de menselijkheid. Largo, overtuigd van de onschuld van hem en zijn bedrijf, ziet zich daarop gedwongen naar Birma te trekken en te bewijzen dat de zaken anders in elkaar zitten.


Zoals de fans van de strip al hebben begrepen is er een groot verschil met het originele werk van scenarist Jean van Hamme en tekenaar Philippe Francq. Dat dit geen bezwaar hoeft zijn voor een goede film konden we al zien in de eerste productie, maar helaas wijkt men hier wel heel behoorlijk af. Hoewel het verhaal los gebaseerd zou zijn op de cyclus De Burcht van Makiling en Het Uur van de Tijger, is daar nu niets meer van te merken. Er zitten wel wat elementen uit deze en andere Birma-gerelateerde verhalen van de serie in, maar daar houdt het helaas bij op. Desondanks zal de trouwe lezer enkele aardige verwijzingen terugvinden. Uiteindelijk zijn het er in tegenstelling tot eerder genoemd voorgaand deel echter teleurstellend weinig.

Ook voor de mensen onbekend met het originele werk valt er niet bijzonder veel te genieten. Het verhaal is duidelijk minder sterk dan het eerste, ondanks een niet onaardige opzet met flashbacks die reconstrueren wat er in het verleden is gebeurd. Er lijkt simpelweg te weinig duidelijkheid te zitten in de beweegredenen van bepaalde mensen of waarom bepaalde dingen gebeuren. Ook de finale is uiteindelijk maar flauwtjes.

Ondanks deze kritiek moet wel gezegd worden dat de film een stuk gelikter is dan zijn voorganger, waarmee je toch onvermijdelijk gaat vergelijken. Zo is het Engels van hoofdrolspeler Tomer Sisley er een stuk beter op geworden en de camerabeelden zijn adembenemender. De scènes in de jungle van Birma behoren hierbij tot één van de hoogtepunten. Ook het luchtgevecht tegen het einde van de film, waarvan de choreografie door Sisley zelf is ontworpen, mag spectaculair worden genoemd.


Bij deze, en de vele andere actiescènes, valt echter weer wat anders aan te merken. Waar ze in het vorige deel overzichtelijk waren mist dat hier nagenoeg totaal. Het is zoals bij zoveel films simpelweg afwachten tot het einde wie er de strijd heeft overleefd of is weggevlucht. Jammer, aangezien de overzichtelijkheid zo'n frisse draai gaf aan het type scène. Het moet echter gezegd worden dat er een stuk meer spektakel aanwezig is, vooral de openingsscène gooit hierbij hoge ogen.

Dit laatste kan helaas niet worden gezegd van de muziek. Net als bij Pirates of the Caribbean 4 heeft men besloten om de muziek uit de vorige film op een tv-serie-achtige manier te recyclen. Hoewel het werk van Alexandre Desplat (Fantastic Mr. Fox, The King's Speech) nog altijd heerlijk is, is het jammer dat het niet wat beter op maat werd gesneden.

Tot slot is er nog het acteerwerk; zoals te zien is op de cover speelt Sharon "Basic Instinct" Stone een rol in het verhaal. Een hoofdrol is het niet, maar als openbaar aanklager wel een belangrijke. Ze speelt het sexy en goed, maar knallen wil het net niet. Ook de rest van de cast doet het vergelijkbaar, hoewel Laurent Terzieff (die net na de opnames overleed) er fijn bovenuit steekt. Als oude zakenman heeft hij precies wat nodig is.


Voor de nodige humor is ook Nicolas Vaude weer opgetrommeld als Gautier, die toch ook serieus blijkt te kunnen bijdragen. Wanneer je hem Engels hoort spreken begrijp je bovendien direct waarom zijn rol verder in het Frans is gehouden, ondanks het totale gebrek aan logica voor het verhaal hierachter. Zijn rol van "verzorger" deelt hij overigens met Elizabeth Bennett, die te zien is als secretaresse Miss Pennywinkle. In tegenstelling tot de vorige film heeft zij een iets grotere rol, zij het via de webcam.

Largo Winch II, met als onofficiële ondertitel The Burma Conspiracy, kan niet anders dan vergeleken worden met zijn voorganger. Helaas doorstaat het die test niet; het verhaal is slechter en daardoor is ook de film in zijn geheel een tegenvaller. Desondanks is het algemene predicaat "slecht" ook weer overdreven; "aardig" is hier passender door de actiescènes en beelden, maar een memorabele herkijker is het niet bepaald.

Te hopen is echter dat stripscenarist Jean van Hamme, die zich wil buigen over het vervolg, het één en ander weet recht te breien en daardoor deze serie kan helpen om verschillende ontwikkelingen enigszins goed te maken. Regisseur Jérôme Salle laat het hier echter bij, hij heeft zijn droom verwezenlijkt. En hoewel hij er interessante ideeën op nahoudt en geliefde personages uit de strip in dit deel alsnog heeft geïntroduceerd, zul je menig fan waarschijnlijk horen denken "gelukkig maar".

Met dank aan Cinéart voor het beschikbaar stellen van de DVD.