De scheidslijn tussen humor en grofheid is af en toe lastig om te bepalen, zeker wanneer het op gevoelige onderwerpen aankomt. Het neerzetten van een mentaal achtergestelde jongeman in Forrest Gump leverde Tom Hanks een Oscar op, terwijl Sean Penn volgens velen een stapje te ver ging in I Am Sam. Het Franse duo Olivier Nakache en Eric Toledano maakte voor Intouchables dankbaar gebruik van vele voor de hand liggende grappen over verlamden, maar hebben ze dit binnen de acceptabele perken weten te houden?

Gelukkig zullen de meesten de bioscoopzaal verlaten met een positief gevoel, waarbij juist die humor een belangrijke factor is voor dit succes. Wellicht heeft het ermee te maken dat het verhaal is gebaseerd op een autobiografisch werk van Philippe Pozzo di Borgo, maar je accepteert in ieder geval de af en toe redelijk grove grappen die voorbij komen. De uitstekende vertolkingen door de twee hoofdrolspelers dragen hier echter zeker evenveel aan bij.


In de film zien we François Cluzet als de vrijwel geheel verlamde Philippe, die de Senegalese jongeman Driss (Omar Sy) weet over te halen om voor hem te komen werken als persoonlijke verzorger. Aanvankelijk was het hem enkel om een krabbeltje voor zijn uitkering te doen, maar zoals je mag verwachten groeit Driss langzaam maar zeker naar zijn rijke werkgever toe. Zoals het een goede buddymovie betaamt merken ook hier twee tegenpolen dat ze veel van elkaar kunnen leren.

In Frankrijk is de productie nu al één van de allergrootste hits ooit in de bioscopen, en hoewel dat wellicht een tikkeltje overdreven is verdienen de twee makers wel veel lof. Ze hebben het zware onderwerp in een luchtig verhaal weten te wikkelen, doordrenkt met humor en momenten van plaatsvervangende schaamte. Cluzet en Sy zetten los van elkaar al goede personages neer, maar het is juist hun samenspel dat het een genot maakt om naar te kijken.


Of het nu gaat om Driss die danst op Boogie Wonderland of Philippe die wacht op een blind date, de film tovert een constante glimlach op je gezicht. De Fransen laten hier weer zien uit te blinken als het op feel good aankomt. Toch zijn er zeker wel punten van kritiek aan te wijzen; zo wordt de achtergrond van Driss goed uitgewerkt, terwijl we maar bar weinig te zien krijgen van het leven van zijn werkgever. Iets meer inkijk in zijn verleden was welkom geweest.

Het zal lastig zijn om iemand te vinden die Intouchables een slechte film vindt, al zullen de meningen in het positieve spectrum nog wel onderling verschillen. De één zal de film direct opnemen in zijn lijstje van beste films van het jaar, terwijl de volgende zal vinden dat het gewoon een mooi geschreven en vertolkt verhaal is. Hoe dan ook is het immense succes niet onopgemerkt gebleven in Hollywood, waardoor Colin Firth reeds is benaderd voor een Engelstalige remake. Gezien het uitstekende acteerwerk is het aan te raden om daar niet op te wachten, Intouchables verdient het om gewoon zelf gezien te worden.