De beste films over martial arts komen al sinds jaar en dag uit Azië, maar het is helaas slechts weinig van die producties gegund om hun geluk te beproeven in de westerse wereld. Wanneer het zover is worden die gelukkigen op hun beurt weer overladen met lof, met het risico dat ze uiteindelijk toch tegenvallen. Van The Raid horen we al sinds medio vorig jaar uitsluitend positieve berichten, maar kan de film dit ook waarmaken?

Het verhaal heeft in ieder geval niet veel om het lijf, maar is daardoor niet minder doeltreffend. In de buitenwijken van Jakarta staat een flat vol gespuis waar de politie al jarenlang niet in de buurt durft te komen, hoog tijd om eens schoon schip te maken dus. Een gespecialiseerd team begint aan een inval waarbij ze verdieping na verdieping overnemen, totdat hun aanwezigheid vijf etages later niet langer onopgemerkt blijft bij de drugsbaron die alles overziet. Wanneer die besluit om een prijs op het hoofd van de agenten te zetten begint hun uitdaging pas echt.


Actie, pure actie, dat is waar het hier om draait. Regisseur Gareth Evans is afkomstig uit Wales, maar woont alweer een tijdje in Indonesië waar hij in aanraking kwam met de krijgsvorm pencak silat. Samen met de specialist Iko Uwais zette hij de vechtsport al op de kaart met Merantau, maar het zal deze film zijn waarmee zowel de acteur als de sport internationaal door zullen breken.

Gedurende de eerste helft hebben we te maken met veel actie rondom vuurwapens, maar daarna wordt het puur vuistenwerk dat we te zien krijgen. Je bent als kijker nog maar net bijgekomen van de ene halsbrekende actie wanneer de volgende zich alweer aandient, en het is dan ook niet gek dat er diverse verwondingen zijn aangebracht tijdens de opnames.

Niet alleen Iko Uwais weet uit te blinken in de bikkelharde scènes, ook Yayan Ruhian zet als Mad Dog enkele bijzonder memorabele gevechten neer. De ex-trainer was verantwoordelijk voor een groot deel van de choreografie, en op het resultaat mag hij bijzonder trots zijn. Diverse scènes zullen je nog lang bijblijven, met een grootschalige slachtpartij in een gang en het slotgevecht als hoogtepunten.


Met pakweg honderd minuten heeft regisseur Evans een prima lengte te pakken, en tussen de actie door heeft hij nog enkele momenten van rust weten te plaatsen. De spanning loopt hierbij rustig op, totdat de ketel barst en de adrenaline weer volop rondstroomt.

Bij de recente trailer voor Dredd merkten velen al op hoeveel parallellen er tussen beide producties lijken te bestaan. Het is gezien de geringe verschillen in tijd onwaarschijnlijk dat er leentjebuur is gespeeld, maar het zal sowieso een lastige taak worden om de actie uit deze film te evenaren. Hopelijk is Evans hier zelf wel toe in staat, aangezien er al meerdere vervolgen zijn aangekondigd.

De Brit heeft hoe dan ook met The Raid een actiefestijn afgeleverd dat hoogstwaarschijnlijk zal uitgroeien tot een cultklassieker. Qua innovatie en aandacht doet het geheel denken aan Ong-Bak, en het zal niemand verbazen als het eenzelfde lot staat te wachten in de collecties van menig filmliefhebber. Het is al vaak geopperd in de internationale media, maar The Raid zou inderdaad wel eens de allerbeste actiefilm in jaren kunnen zijn.