Pinautomaten, ze staan op de raarste plekken. Vermomd als schatkist in een pretpark, naast een trappenhuis of in Amerika op een parkeerterrein. Je haalt er geld en je gaat weer weg, zo denken ook de hoofdpersonen in ATM. Dan staat er echter ineens een sinister persoon voor de deur die ze niet naar buiten wil laten en zo de aanleiding vormt voor de film.

Nu zou je denken, even slikken en gewoon naar buiten. Het is immers koud, het is laat en zo'n man... Ach, wat maakt het uit. Zo denken onze hoofdpersonen echter niet en dat lijkt maar slim ook, want het duurt niet lang voordat een voorbijganger genadeloos wordt vermoord. Ja, dan blijf je toch binnen, ook al ben je met zijn drieën. Vervolgens ontvouwt de man zijn plannen; hij saboteert het hokje, maakt het extra koud, sloopt hun auto en vermoordt iedereen die in de buurt komt. Kortom, een situatie waar je uit weg wil.


Dat is - heel begrijpelijk - ook precies wat er wordt geprobeerd, en daar knelt het in de film. Of eigenlijk doet het scenario dat al vanaf het begin. De personages worden om te beginnen namelijk al zo opzichtig bij elkaar in deze situatie gebracht dat het bijna alleen nog maar beter kan worden. Helaas, dat wordt het niet. Zo begint het al met het feit dat de personages vergeten dat ze met zijn drieën zijn tegen één persoon en toch geen van allen naar buiten durven te gaan. Goed, in het begin kun je het begrijpen, maar op den duur ga je je toch afvragen of ze in hun kindertijd niets hebben gehoord over "drie tegen één, da's gemeen".

Als de man, van wie we het gezicht niet te zien krijgen, vervolgens begint met zijn sabotages begint men met opmerkingen als "de verwarming is uitgeschakeld" nog voordat het ding goed en wel is afgekoeld. Ook de opmerking "hoe kom je binnen met een pas als die het niet doet" getuigt van weinig intelligentie als je weet dat je zo'n hok niet binnenkomt zonder je pasje door een gleufje te halen. Voor de mensen die dat niet weten is het echter één van de spaarzame verrassingen die deze film te bieden heeft.

Helaas blijft het niet bij de opmerkingen, ook de ontsnappingspogingen zijn ronduit knullig te noemen. Waarom keren ze terug wanneer ze bijna weg zijn? Waarom wordt eerst gekeken tussen de contacten van een mobiele telefoon als ze die eindelijk te pakken krijgen? Het zijn zomaar wat plotgaten die de film onbedoeld op de lachspieren doen werken.


Goed, het script is dus niets. Dat is opmerkelijk, aangezien het werd geschreven door Chris Spaling die eerder de man was achter het succesvolle en verrassende Buried. Hij is echter niet de enige die hier schuld heeft; de beeldvoering, de muziek en de montage zijn dermate slecht dat er nergens enige spanning of begrip voor de situatie van de drie personages wordt opgebouwd. Alleen in de opening lukt het ze aardig één en ander aan te brengen, maar helaas wordt die opening later teniet gedaan door een langdradige Agatha Christie-achtige scène met uitleg die volstrekt onnodig is. Tot slot wordt geprobeerd een hele nacht weer te geven, maar dat blijkt slechts uit een tijdsaanduiding die her en der voorkomt en een slecht shot van de maan.

Is er dan helemaal niets goed aan deze film? Nou, de dader is een interessant gegeven, er zit nog wel iets intrigerends in wat hij doet. Zo vernielt hij de mobiele telefoon die op de grond valt niet, maar bergt hij hem op een op dat moment onbegrijpelijke en tegelijk interessante plaats op. Helaas doen de voorspelbaarheid van zijn personage daar weer enorme afbreuk aan, waardoor ook hij te leiden krijgt onder de matigheid van het geheel.

Nee, al met al hadden de makers deze film beter op de plank kunnen laten liggen. Dialogen, script, montage, acteerwerk en muziek zijn allemaal maar krakkemikkig en zelfs die enkele plottwist weet dat niet te redden. Jammer, want op papier zag het er veelbelovend uit.