Een eenzame leraar gaat aan de slag op een school in een achterstandswijk en leert niet alleen de leerlingen, maar ook zichzelf kennen. Klinkt bekend? Als het goed is wel, aangezien dit soort dramafilms al sinds jaar en dag gemaakt worden. De emoties die dikwijls een rol spelen binnen het genre zijn de perfecte aangelegenheid voor acteurs om eens te laten zien wat ze in huis hebben, terwijl regisseurs niet zelden hiermee hun grote doorbraak beleven.

Op die grote hit hoeft Tony Kaye in ieder geval niet meer te wachten, aangezien hij verantwoordelijk was voor het bikkelharde American History X. Sindsdien heeft de filmmaker nog diverse projecten opgepakt, maar het succes van die moderne klassieker heeft hij niet meer weten te evenaren. Wellicht is dit mede de reden geweest voor het voorspelbare genre waarin zijn nieuwste film Detachment zich bevindt. Zou Kaye de meest verre hoeken van de uitgekauwde basis kunnen opzoeken en verkennen?


We volgen in dit geval het leven van de invalkracht Henry Barthes, die gedurende enkele weken Engelse les geeft op de zoveelste school vol probleemgevallen. Hij weet een bijzondere band op te bouwen met een getroebleerd meisje uit zijn klas, maar stuit eveneens op een jong straathoertje waarvoor hij zich verantwoordelijk begint te voelen.

Zoals wel vaker het geval is kan je niet echt spreken over een rode draad of een duidelijk verhaal, waardoor het des te belangrijker is dat de personages intrigerend zijn en je weten te overtuigen. Adrien Brody is in ieder geval zeer passend uitgekozen voor de hoofdrol, waardoor we weer eens te zien krijgen hoeveel emotie hij met zijn ogen kan overbrengen.

Ook enkele andere personen die we ontmoeten blijken zeer interessant, maar helaas geeft het script weinig gelegenheid om ze beter te leren kennen. De film heeft met net iets meer dan anderhalf uur een mooie speelduur, maar wellicht was het beter geweest om enkele subplotjes te laten varen in het voordeel van de rest.


Met wat geanimeerde delen en snel aan elkaar geplakte shots heeft Tony Kaye nog wel geprobeerd om iets unieks te doen, maar deze momenten voelen niet erg op hun plaats binnen het verhaal. Met uitzondering van een knap staaltje acteerwerk van James Caan voelt het aan als een kunstje dat nergens in dienst staat van de film, waardoor je je nog meer afvraagt of Kaye echt een one-hit-wonder zal blijven.

Detachment heeft enkele mooie scènes die als losse delen positief opvallen, maar als geheel voelt het aan als een onevenwichtige televisiefilm. Het is met name door het acteerwerk van Brody dat het nog enigszins de moeite waard kan zijn, maar zonder hem en de geschiedenis van de regisseur zou de film waarschijnlijk nauwelijks aandacht krijgen.