Toen Rian Johnson in 2005 zijn debuutfilm Brick aan de wereld toonde leverde dat niet alleen zijn eigen doorbraak op, het baande tevens de weg voor de grote carrière die Joseph Gordon-Levitt nog te wachten stond. Inmiddels is de acteur te zien in blockbusters als The Dark Knight Rises en Inception, maar zeven jaar geleden was hij nog vooral die jongen met het lange haar van Third Rock From the Sun.

In Johnsons volgende productie The Brothers Bloom had de jonge acteur slechts een hele kleine gastrol, maar voor Looper hebben de twee veelbelovende talenten de koppen weer bij elkaar gestoken. Het resultaat is een sciencefictionthriller die aan de oppervlakte wellicht lijkt op een vermakelijk verhaal over tijdreizen, maar onderhuids diepere vragen stelt die je nog lang laten nadenken.


We volgen Gordon-Levitt in het jaar 2042 als Joe, een succesvolle huurmoordenaar die op erg bijzondere wijze aan zijn slachtoffers komt. Nog eens dertig jaar verder in de toekomst is het onmogelijk om onopgemerkt mensen te laten verdwijnen, waardoor de maffia zijn slachtoffers terugstuurt naar het verleden om ze op te laten ruimen door deze zogeheten loopers.

Het werk zorgt ervoor dat de betrokkenen een relatief luxe leven kunnen leiden, maar uiteraard schuilt er nog een verraderlijke adder onder het gras. Voor elke looper komt er een dag waarop zijn taak bestaat uit het ombrengen van de oudere versie van zichzelf. Hierdoor weten ze dat ze verantwoordelijk zullen zijn voor hun eigen dood, maar wel met dertig jaar rijkdom in het vooruitzicht.

Het zal geen verrassing zijn dat ook Joe geconfronteerd wordt met de kale versie van zichzelf, gespeeld door Bruce Willis. Wat hierna volgt is een thriller die het verhaal nog veel verder voert en andere elementen introduceert, maar eigenlijk moet je de bioscoop bij deze film zo vers mogelijk betreden.


Johnson weet het element van tijdreizen op interessante wijze te gebruiken, zonder al te diep in te gaan op de details. "This time travel crap just fries your brain like an egg," zoals het personage van Jeff Daniels op een gegeven moment aangeeft. In diverse interviews geeft de regisseur wel antwoorden op bijvoorbeeld de vraag waarom mensen niet direct in een vulkaan worden getransporteerd, maar eigenlijk is dit bijzaak voor de kern van het verhaal.

De keuze voor Gordon-Levitt blijkt wederom een schot in de roos, aangezien hij schijnbaar zonder enige moeite een jongere versie van Bruce Willis weet neer te zetten. Diverse protheses hebben ervoor gezorgd dat zijn gezicht al aardig overeenkomt met zijn voorbeeld, maar het zijn vooral de nuances in zijn mimiek en spraak die weten te overtuigen.

In tegenstelling tot veel andere sciencefictionfilms krijgen we in Looper een toekomst te zien die niet eens zo heel erg verschilt met het heden, waardoor je je meer verbonden voelt met het verhaal en diens personages. Rian Johnson refereert er lustig op los en laat je regelmatig denken aan films als 12 Monkeys, Akira en Back to the Future, maar hij heeft ons bovenal een verfrissend stukje cinema gegeven dat wel eens uit zou kunnen groeien tot een cultklassieker.