Toen bekend werd dat het nieuwste project van Michael Haneke de titel Amour meekreeg gingen de meesten er vanuit dat deze verwijzing naar de liefde ironisch bedoeld was. Het leek onwaarschijnlijk dat de man achter Funny Games en Caché nu plotseling een liefdevol verhaal naar het witte doek zou brengen, maar niets blijkt minder waar.

We krijgen een inkijkje in het leven van Georges en Anne, een Frans echtpaar van in de tachtig dat op het oog redelijk doorsnee lijkt te zijn. Wanneer de vrouw een herseninfarct te verduren krijgt verandert hun leven ingrijpend, maar haar echtgenoot weigert om de zorg voor zijn grote liefde uit handen te geven.

George besluit om niet op het verzoek van zijn dochter in te gaan om haar op te laten nemen, en is hierdoor een constante getuige van de aftakeling die eenmaal in gang gezet niet meer te stoppen is. Een jonge protegé van de oude pianolerares komt nog langs om tot zijn verbazing te zien wat er met zijn grote voorbeeld is gebeurd, maar veel meer dan dit omhelst de plot van dit liefdesdrama niet.


Dat is ook niet nodig, want de manier waarop Haneke dit vreselijke portret van ouderdom samen met zijn acteurs neerzet is al aangrijpend genoeg. We weten inmiddels dat Emmanuelle Riva hierdoor de oudste vrouw is met een Oscarnominatie voor de beste vrouwelijke hoofdrol, maar ook haar tegenspeler Jean-Louis Trintignant mag niet vergeten worden voor zijn sterke acteerwerk. De liefde van de twee wordt tastbaar, waardoor het des te pijnlijker wordt om te zien wat ze moeten doorstaan.

De regisseur staat bekend om de wijze waarop hij de kijker een ongemakkelijk gevoel kan bezorgen, en die technieken past hij ook hier voortreffelijk toe. Door de camera lang te fixeren op schijnbaar oninteressante situaties ga je nadenken over het leven dat de twee zo moeten leiden, waardoor de klappen nog harder aankomen.

Aangezien Amour bij de Oscars genomineerd is voor zowel de beste algemene als de beste buitenlandse film kan die laatste categorie hem nauwelijks meer ontgaan. Met name in Europa werden er vele wenkbrauwen opgetrokken toen Intouchables geen kans bleek te maken op de felbegeerde prijs, maar het nieuwste werk van Michael Haneke verdient het om zo geëerd te worden. Een gouden beeldje voor de regie van de filmmaker zelf zou tevens niet misstaan, aangezien hij als geen ander zo sterk zijn stempel weet te drukken op zijn intrigerende werken.