In twintig jaar tijd heeft Quentin Tarantino ons nu acht speelfilms gebracht, en er is maar weinig twijfel over het idee dat hij één van de meest invloedrijke regisseurs van zijn generatie is. Uiteraard wordt niet elke film direct als een klassieker bestempeld, maar de algemene opvatting onder filmliefhebbers lijkt toch wel aan te geven dat hij weinig verkeerd kan doen. Je zou verwachten dat zelfs de grootste filmmakers eens een flinke flop moeten afleveren, is dit moment voor Quentin inmiddels aangebroken met Django Unchained?

Met de titel maakt de regisseur direct al duidelijk dat hij nog steeds niets gaat veranderen aan zijn vaste formule. De wandelende filmencyclopedie doorspekt zijn scenario's steevast met referenties aan zijn eigen favorieten, met in dit geval een knipoog naar de cultklassieker Django uit 1966. Wanneer diens hoofdrolspeler Franco Nero nog langskomt in een cameo met betrekking tot de naam van het personage is de cirkel compleet en de toon gezet.

Gedurende het lange verhaal van 165 minuten krijgen we te zien hoe de zwarte slaaf Django vlak voor de Amerikaanse burgeroorlog een verbond aangaat met de premiejager King Schultz. Deze intrigerende figuur belooft de onderworpene te helpen bij de zoektocht naar zijn vrouw, maar niet voordat hij op zijn beurt de lijken van enkele gezochte criminelen kan inruilen voor flinke geldsommen.


Nu is Tarantino er nooit vies van geweest om zijn personages het woord nigger en diens synoniemen in de mond te leggen, maar zeker in dit verhaal waarin slavernij zo'n grote rol speelt vliegt het je om de oren. Het is interessant om te zien hoe deze productie en Steven Spielbergs Lincoln hetzelfde thema behandelen, terwijl ze inhoudelijk niet meer van elkaar zouden kunnen verschillen.

Voor de titelrol is uiteindelijk Jamie Foxx aangetrokken, nadat Will Smith na veel wikken en wegen toch besloot af te zien van het project. De Oscarwinnaar doet zijn werk zeer verdienstelijk, maar kan niet voorkomen compleet weggespeeld te worden door Christoph Waltz als zijn ongebruikelijke partner in crime. De carrière van de Oostenrijker nam een flinke vlucht dankzij Inglourious Basterds, en ook hier is de kans zeer groot dat hij eind volgende maand naar huis gaat met een Academy Award.

Toch moet gezegd worden dat al deze aandacht voor Waltz ten koste lijkt te gaan van Samuel L. Jackson, die als hoofd van de slaven op een plantage wellicht zijn meest duistere personage tot op heden heeft neergezet. Op papier is Leonardo DiCaprio als eigenaar van het gebied misschien de antagonist, maar na het zien van de film zal ieders conclusie zijn dat Jackson als Stephen de meest wanstaltige gevoelens oproept.


Het zal niemand verbazen dat Tarantino zijn platencollectie weer ondersteboven heeft gehaald voor de soundtrack, met als gevolg een unieke mix van genres die overal op hun plek lijken te zijn. Ook de dialogen zijn weer van hoog niveau, al ontbreken hier wel de losse quotes als "that's a bingo" die je na het verlaten van de bioscoop nog lang bijblijven.

Een ander punt van kritiek is dat de film twintig minuten voor tijd een duidelijk einde lijkt te hebben, maar daarna toch nog ruimte blijkt te krijgen voor wat onnodige afrondingen. Mogelijkerwijs is dit het gevolg van het feit dat Tarantino voor het eerst niet kon samenwerken met zijn vaste editor Sally Menke, die in 2010 plotseling overleed.

Deze zwakkere elementen zullen echter een kniesoor zijn voor iedereen die het werk van de excentrieke filmmaker doorgaans kan waarderen. De Amerikaan behoort al twintig jaar tot de top van zijn vakgebied, wellicht juist doordat hij precies weet wat zijn sterke punten zijn. Af en toe wat variatie zou wel eens voor een frisse wind kunnen zorgen, maar vooralsnog draait er alweer een film van zijn hand in de bioscoop die menigeen voldaan achter zal laten. Django Unchained behoort waarschijnlijk niet tot de allerbeste werken van zijn geestelijk vaker, maar als dit het resultaat is is dat absoluut geen reden tot klagen.