Toen begin dit jaar de Oscarnominaties bekend werden gemaakt was het voor niemand een verrassing dat Meryl Streep dit jaar kansmaakte op een award voor de beste actrice. De veteraan was immers al zeventien keer eerder genomineerd voor een gouden beeldje, waardoor sommigen zich afvragen wat dit doet voor de geloofwaardigheid van de Academy. Ook deze keer is het echter weer volkomen terecht dat Streep op 2 maart plaats mocht nemen tussen de genomineerden, aangezien ze één van de smaakmakers is van August: Osage County.

Haar strijdtoneel heeft deze keer een gelauwerd theaterstuk als ferme basis. Tracy Letts schreef niet alleen de originele Broadwayhit, maar pende ook het script voor de verfilming neer. Alles draait om een gezin dat door diverse redenen uit elkaar is gegroeid, maar vanwege een tragische gebeurtenis weer bij elkaar moet komen in het landhuis van de moeder van het gezelschap.

Langzaam maar zeker wordt voor de kijker duidelijk wat er allemaal is misgegaan tussen de dominante matriarch en haar dochters, die ook onderling nog maar weinig contact blijken te onderhouden. Via diverse onderhoudende dialogen wordt de beerput steeds verder opengetrokken, tot op het punt waarop veel onderlinge relaties nooit meer hetzelfde zullen zijn.


Grotendeels vanwege de aard van het bronmateriaal voelt de film redelijk statisch aan. Er is met enkele toegevoegde scènes in de buitenlucht wel getracht om het geheel iets vrijer te laten voelen dan het toneelstuk, maar toch blijft het resultaat een serie gesprekken tussen een groep personages met hun eigen problemen.

Gelukkig hebben ze vrijwel allemaal een interessante achtergrond meegekregen, maar het zijn vooral de acteurs die ze neerzetten die het onderhoudend weten te maken. Streep is bijzonder sterk als de medicijnverslaafde moeder, maar het zijn met name Julianne Nicholson en Chris Cooper die in de kleine momenten bijzonder veel indruk weten te maken.

Wie August: Osage County wil gaan kijken moet in het achterhoofd houden dat het bijna letterlijk een theaterproductie is die men nu projecteert op het witte doek. Een enkeling zal wellicht wensen dat regisseur John Wells de mogelijkheden van het medium meer had gebruikt, maar er is iets voor te zeggen dat een goed verhaal met sterke vertolkingen verder geen versiering nodig heeft.