Er zijn op dit moment maar weinig regisseurs in Hollywood die zoveel vrijheid krijgen als Quentin Tarantino. Het wonderkind krijgt van Harvey Weinstein keer op keer carte blanche om te doen en laten wat hij zelf wil, met als resultaat een relatief kleine filmografie die enkel bestaat uit goede titels tot moderne meesterwerken. Toch begint het vaste stramien en de herkenbare werkwijze van de filmmaker inmiddels ook tegen hem te werken, zoals goed te zien is in zijn nieuwe western die zich voornamelijk afspeelt in een volle blokhut.

Het scheelde niet veel of we hadden The Hateful Eight nooit kunnen zien. Nadat het script twee jaar terug uitlekte kondigde de regisseur aan zo boos te zijn dat hij er niet meer aan wilde beginnen, maar na een publieke "live read" besloot hij het alsnog naar het witte doek te willen brengen. Nu we het eindresultaat kunnen zien is duidelijk waarom die ervaring zo goed werkte: het merendeel van de film speelt zich af op één locatie en bestaat uit gesprekken tussen acht personages die typerend scherp zijn geschreven.


Centraal staan de premiejager John Ruth en zijn gevangene Daisy Domergue, die hij zo spoedig mogelijk naar Red Rock moet krijgen om de prijs die op haar hoofd staat te kunnen incasseren. Vanwege een zware sneeuwstorm moeten ze tijdelijk hun intrek nemen in een beruchte herberg, waar ze samen met wat andere kleurrijke personages een bont gezelschap vormen. Het is duidelijk dat ze elkaar niet zomaar kunnen vertrouwen, maar om de donkere dagen te overleven zullen ze alles over elkaar te weten moeten komen en de waarheid moeten achterhalen.

Tarantino's grootste talent is wellicht het schrijven van dialogen, een gave die hij hier dan ook rijkelijk toepast. Met een speelduur van pakweg drie uur ligt het gevaar op de loer dat je interesse gaandeweg wat wegzakt, maar daar is hier gelukkig niet echt sprake van. Via kleine brokjes informatie komen we achter de echte beweegredenen van de diverse personages, het zijn echter vooral de verhalen zelf die de moeite waard zijn. Dat is maar goed ook, aangezien gezegd moet worden dat het overkoepelende mysterie niet bijster interessant en ook redelijk voorspelbaar is.

Toch beginnen hierdoor de barstjes in de filmstijl van Tarantino wel duidelijk te worden. De film voelt af en toe als een mix van enkele eerdere werken en is nergens echt vernieuwend. De keuze van de filmmaker om het geheel in een extreem breed formaat te schieten levert wat mooie landschapspanorama's op, maar voelt met name in de interieurshots gekunsteld aan zonder iets toe te voegen. Ook de geforceerde manier waarop Quentin zichzelf weer deel laat uitmaken van het verhaal is nutteloos en haalt je zelfs even uit de film.


Gelukkig heeft hij wel weer een fantastische cast weten te verzamelen, gevuld met zowel veel oude bekenden als acteurs met wie hij nog niet eerder samenwerkte. Stuk voor stuk kan je nauwelijks iemand anders in de rol zien, behalve bij Tim Roth als de Britse beul Oswaldo Mobray. Dat personage is overduidelijk geschreven voor Christoph Waltz, waarbij je Tarantino bijna letterlijk hoort vragen aan Roth om zijn nieuwe lievelingsacteur wat meer na te doen. Voor sommige kijkers zal dit waarschijnlijk zorgen voor wat irritaties, terwijl het personage op zich wel degelijk interessant is.

Ook de andere vaste elementen van de regisseur komen weer voorbij: de cinematografie is prachtig met veel unieke camerahoeken, het woord "nigger" komt veelvuldig voorbij, het geweld is bijzonder grafisch en de muziekkeuze is weer uniek. De score van Ennio Morricone is op zich goed, maar blijft door het ontbreken van een sterk motief niet lang hangen.

Alles bij elkaar opgeteld krijgen we weer een film voorgeschoteld die geen enkele liefhebber van de filmmaker slecht zal vinden, maar voor velen bevindt The Hateful Eight zich waarschijnlijk wel in de lagere regionen van zijn oeuvre. Als een van je zwakste films alsnog van dit niveau is mag je je met recht rekenen tot de beste regisseurs van deze generatie, het zou alleen fijn zijn als Quentin Tarantino ons de volgende keer écht probeert te verbazen.