Een decennium geleden liet Joe Wright ons met een knap stukje cinematografie in Atonement al wat zien van de Slag om Duinkerke, maar de Britse regisseur was blijkbaar nog niet klaar met deze belangrijke gebeurtenis uit de Tweede Wereldoorlog. Terwijl die scène net als Dunkirk de gruwelijkheden vanuit de soldaten liet zien, schotelt hij ons met Darkest Hour juist de politieke kant voor van die periode uit de Tweede Wereldoorlog.

Centraal staat Winston Churchill, de inmiddels beruchte premier van het Verenigd Koninkrijk die pal tegenover zijn politieke tegenstanders stond wat betreft de strategie rondom Nazi-Duitsland. Menig persoon was van mening dat het land moest capituleren, maar mede dankzij zijn talent voor het geven van inspirerende speeches wist hij de natie achter zich te krijgen om koste wat kost het land te beschermen.


Deze beroemde speeches vormen de ruggengraat van het script en daar zit ook een klein beetje het probleem. De secties waarin Gary Oldman mag schitteren met deze nog altijd ijzersterke teksten zijn uitstekend, maar verder zakt het geheel redelijk snel in elkaar. Churchill is het middelpunt van de film, maar behalve zijn leven in de politiek leren we hem eigenlijk niet kennen. Kristin Scott Thomas mag nog opdraven als zijn vrouw, maar haar personage voegt uiteindelijk weinig toe aan het geheel.

Bovendien bevat de film richting het einde een tenenkrommende scène waarin de wereldleider in de metro wordt geïnspireerd door het gewone volk. Dat dit geheel fictief is hoeft op zich geen probleem te zijn, maar de uitvoering is hier dusdanig knullig dat het de plank misslaat en je volledig uit de film haalt.

Het is dan ook zwaar overdreven dat de film is genomineerd voor de belangrijkste Academy Award, maar gelukkig kan dat niet worden gezegd voor de specifiekere nominaties. De cinematografie is erg sterk en de make-up is van een ongekend hoog niveau. Kazuhiro Tsuji heeft Gary Oldman onherkenbaar omgetoverd tot Churchill, terwijl hij nog perfect in staat is om een echte acteerprestatie neer te zetten.


De grote ster van de productie en de hoofdreden om dit een kans te geven is Oldman zelf, die ons hiermee een van de sterkste rollen uit zijn carrière geeft. Zijn stem is weliswaar nog redelijk te herkennen, maar tijdens de overdonderende speeches heb je geen seconde het gevoel naar een acteur te kijken. De mooiste scène is echter een telefoongesprek met president Roosevelt, waarin hij zich juist heel kwetsbaar moet opstellen.

Darkest Hour is als geheel helaas geen bijzondere film. De productie van Joe Wright is te netjes is en ontwijkt de echt controversiële kanten van zijn onderwerp, maar de tour de force van Gary Oldman maakt dit uiteindelijk nog zeker de moeite waard. Komende zondagnacht mag hij ongetwijfeld eindelijk zijn Oscar ophalen en dat is meer dan verdiend.