Quentin Tarantino heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij na tien speelfilms zijn regisseurshoed aan de wilgen wil hangen. Volgens zijn eigen regels tellen Kill Bill en diens vervolg als een geheel, waardoor we na Once Upon a Time ... in Hollywood nog slechts uit kunnen kijken naar een laatste afsluiter van zijn carrière achter de camera - al zal hij vast wel elders opduiken bij bijvoorbeeld een streaming platform of als schrijver voor anderen.

Het is dan ook jammer om te moeten concluderen dat de Amerikaan zijn spannendste jaren al enige tijd achter zich heeft gelaten. Alles dat uit zijn koker komt is telkens op zijn minst de moeite waard, maar net als bij The Hateful Eight kan wederom de conclusie worden getrokken dat zijn nieuwste film aanvoelt als een ietwat onoriginele kopie van iemand die zijn jeugdheld probeert na te doen.


Alle kenmerkende elementen van een Tarantino-film zijn stuk voor stuk weer aanwezig: een cast vol bekende gezichten, drukke en lange dialogen, uiterst gewelddadige scènes, ga zo maar door. Het voelt allemaal vertrouwd aan, maar waar is toch die jonge hond gebleven die ons ooit film na film echt wist te verrassen?

Het is belangrijk om te benadrukken dat de film voor het grootste gedeelte gewoon degelijk is en veel sterke momenten kent. Het verhaal dat draait om Leonardo DiCaprio als een acteur die wanhopig zijn carrière uit het slop probeert te trekken weet af en toe de emoties goed te bespelen, met name tijdens een mooie, kleine scène tussen Dalton en zijn 8-jarige tegenspeelster.


De eerste twee aktes zijn dan ook bijzonder vermakelijk en de prachtige cinematografie houdt je aandacht vast, maar in het laatste gedeelte valt de fundering weg en krijgen we een flauw en veel te makkelijk einde voorgeschoteld. Het is bij dit soort momenten waarop Tarantino echt mensen om zich heen zou moeten hebben die kritisch durven te zijn en hem ook eens "nee" kunnen verkopen.

De twee grote sterren van de film zijn DiCaprio en Brad Pitt, wiens personages naast hun professionele verleden ook privé een opmerkelijke band met elkaar hebben. De scènes waarin we Pitts stuntman simpelweg zien rondrijden in het Hollywood van 1969 vormen een welkome afleiding, maar ook het moment waarop hij een antenne probeert te repareren werkt in zijn eenvoud.


Ook Margot Robbie levert sterk werk als actrice Sharon Tate, maar haar verhaallijn had een veel groter aandeel in het script moeten krijgen om echt effectief te kunnen zijn. Een intiem moment waarop Tate een bioscoop binnensluipt om zichzelf op het witte doek te bewonderen is een van de sterkste in de film, waardoor het frustrerend is hoe weinig Tarantino haar verder gebruikt - om over het einde nog maar te zwijgen.

Once Upon a Time ... in Hollywood is zeker vermakelijk en voor een groot deel van de kijkers zullen de genoemde minpunten zelfs helemaal geen probleem zijn, maar van iemand als Tarantino mogen we toch eigenlijk wel meer verwachten.