In 2004 bracht Charles Brandt zijn boek I Heard You Paint Houses uit, waarin hij via bekentenissen van huurmoordenaar Frank Sheeran diens illustere carrière in een beruchte maffiafamilie beschrijft. Niet lang daarna bleek dat Frank een behoorlijk dikke duim had en wel erg veel twijfelachtige claims deed, maar dat neemt niet weg dat het verhaal mooi genoeg was om onder de aandacht van niemand minder dan Martin Scorsese te komen.

De vermaarde regisseur was al lang van plan om het werk naar het witte doek te brengen, maar het heeft tot dit jaar geduurd voordat de technologie wat hem betreft goed genoeg was om de film volgens zijn visie te maken. Aangezien het script het levensverhaal van Sheeran van jong broekie tot oude man volgt had hij ervoor kunnen kiezen om andere acteurs te casten voor de verschillende periodes, maar Marty stond erop om de nieuwste technieken te gebruiken en het bij dezelfde acteurs te houden.


Het resultaat is een epos van drie en een half uur waarin Robert De Niro dankzij een dikke laag virtuele make-up alle getoonde fasen in het leven van Sheeran heeft kunnen uitbeelden. Het effect went redelijk snel, maar eerlijk is eerlijk: het blijft toch af en toe wat afleiden en met name tijdens de meer fysieke momenten wordt duidelijk dat enkel zijn gezicht is verjongd. Wanneer de gangster iemand op straat een pak slaag geeft wordt pijnlijk duidelijk dat je kijkt naar een oudere man met een aangepast gelaat.

Dit alles neemt echter niet weg dat De Niro hiermee een heerlijke acteerprestatie heeft neergezet. Zijn hoofdrol behoort tot de betere van zijn carrière, maar ook zijn medespelers Joe Pesci en Al Pacino leveren weer vakwerk af. Voor de verandering zien we Pesci eens als het hoofd van een clan die altijd uiterst kalm spreekt, terwijl de dreiging net zo sterk aanwezig is als bij zijn oudere personages die er continu op los schelden.


Het is een genot om dit ensemble aan vakmensen weer op de top van hun kunnen te zien samenwerken, maar daarmee valt ook op dat het script eigenlijk niet helemaal mee kan komen. De lange speelduur is nergens een probleem, maar qua verhaal kan The Irishman het niet opnemen tegen Scorsese's klassiekers Casino en Goodfellas. Daarvoor kabbelt het regelmatig wat te veel voort en blijkt de kritiek over de zwakke vrouwelijke rollen wel terecht.

Het is ook maar de vraag of de constructie van de oude man die de film opent en afsluit om zijn zegje te doen echt werkt. Met name het begin voelt wat kunstmatig aan, al zorgt een prachtige scène richting het einde wel voor een van de sterkste momenten van de hele film. Ook de nadruk die Scorsese legt op de constante dreiging die overal op de loer ligt zorgt voor een band tussen het publiek en de film, vooral tijdens een angstig shot met sterke montage waarin iemands vrouw en een auto centraal staan.


Ook al is deze film niet zo opvallend en flashy als de eerdere maffiafilms van de makers, het bevat wel genoeg tot de verbeelding sprekende oneliners die kunnen uitgroeien tot vaste zinnen binnen het genre. Vreemd genoeg lijkt Scorsese nog altijd de voorkeur te hebben voor de titel I Heard You Paint Houses, aangezien dat in het begin zelfs als een soort titelshot groot in beeld voorbij komt.

The Irishman is aan de ene kant echt weer een typische gangsterfilm van de oude rot Martin Scorsese, terwijl hij ook weer genoeg nieuws doet om het op zichzelf te laten staan. Het scenario had wat sterker moeten zijn om er een nieuwe klassieker van te kunnen maken, maar alleen al De Niro, Pesci en Pacino maken dit meer dan de moeite waard.

Met 209 minuten is het weliswaar een lange zit, maar indien je via Netflix kijkt is het aan te raden om dat in een keer te doen en niet verdeeld over meerdere avonden. Als we hele seizoenen in een weekend kunnen bingen moet dat ook wel lukken, toch?