Het gaat al een tijd niet zo goed met de filmtak van DC Comics. In tegenstelling tot hun grote concurrent Marvel lukt het ze maar niet om een samenhangend universum te creëren dat tegelijkertijd geliefd en commercieel succesvol is. Met Joker slaan ze echter een andere weg in en de hoge opbrengsten maken duidelijk dat dit wellicht meer de richting is die ze zullen gaan volgen.

Het lijkt erop dat de productie voor een groot deel zo aanslaat omdat het nu juist eens niets te maken heeft met de rest van de superheldenfilms van DC. Regisseur en co-scenarist Todd Phillips brengt ons zijn geheel eigen visie op de iconische slechterik uit de titel, met een grotendeels nieuwe achtergrond en eigenschappen die we nog niet eerder hebben gezien.


In deze versie van het verhaal draait alles om Arthur Fleck (Joaquin Phoenix), een man van middelbare leeftijd met diverse mentale problemen die als clown in te huren is voor van alles en nog wat. Zijn grote droom is om door te breken als komiek en een fantastisch optreden te geven bij talkshowhost Murray Franklin, een gebeurtenis die we zelfs al tijdens een dagdroom op vlekkeloze wijze voorbij zien komen.

Uiteraard blijkt het echte leven een stuk lastiger zijn en tuimelt niet alleen Arthur dieper en dieper zijn zwarte gat in, ook de stad Gotham (of kunnen we gewoon spreken over New York?) wordt steeds grimmiger en ondergaat grote veranderingen. Een bombastisch slotakkoord moet de kijker het laatste zetje geven om mee te gaan met de makers, maar daar zit nu net het probleem.


Phillips wil na zijn vele pure komedies zo graag serieus worden genomen en heeft waarschijnlijk veel te zeggen, maar daar komt weinig van terecht in het toch wel zwakke script. Uiteindelijk is dit een schreeuwerige film geworden met tegelijkertijd weinig inhoud. De lange monoloog van Arthur in de laatste akte komt dan ook niet authentiek over en probeert ons een overbodige samenvatting van het voorgaande naar binnen te duwen.

Ruim voordat de film uitkwam waren de verwachtingen al hooggespannen voor de hoofdrol van Joaquin Phoenix. De casting leek perfect en inmiddels is gebleken dat hij de ideale belichaming is van deze versie van het getroebleerde personage. Hij haalt het maximale uit de rol, maar ook hier geldt dat er meer in had gezeten als de schrijvers hem meer te doen hadden gegeven.


Op dit moment lijkt Phoenix een serieuze kanshebber op de Academy Award voor de beste mannelijke hoofdrol. Na drie eerdere nominaties zou het mooi zijn als deze fantastische acteur eens de lof krijgt die hij verdient, maar toch knaagt het in dat geval een beetje dat hij die dan voor deze rol krijgt en niet voor een voor de vele andere personages waarvoor er echt veel van hem werd gevraagd.

Toch moet ik benadrukken dat dit zeker geen slechte film is, het bovenstaande is vooral een reactie op de vele jubelende reacties die het nu al bestempelen als een modern meesterwerk. Er zijn gelukkig genoeg kanten van de productie die er wel degelijk uitspringen, waaronder de werkelijk prachtige cinematografie en zeer sterke score.

Todd Phillips heeft duidelijk zijn eigen versie willen maken van het oudere werk van Martin Scorsese, maar Joker is uiteindelijk toch een inferieure kopie van The King of Comedy gebleken. Het is interessant om de aartsvijand van Batman eens niet als crimineel meesterbrein neer te zetten, maar de film komt inhoud te kort om het echt naar een hoger niveau te tillen.