Een Polynesische Nieuw-Zeelander die een satirische film over de Tweede Wereldoorlog maakt. Het klinkt niet erg logisch, tot je ontdekt dat Taika Waititi's moeder van Russisch-Joodse afkomst is en het plots toch wel erg persoonlijk blijkt te zijn. De man achter vele andere sterke komedies schreef het script al in 2011, maar het heeft nog acht jaar geduurd voordat Jojo Rabbit in première is gegaan en de timing had bijna niet beter kunnen zijn.

Het script is gebaseerd op het boek Caging Skies van Christine Leunens en speelt zich af in een Duits stadje tegen het einde van de oorlog. De tienjarige Johannes "Jojo" Betzler is actief in de Hitlerjugend en al flink gehersenspoeld door het gedachtegoed van het Derde Rijk, maar wanneer hij ontdekt dat zijn moeder op hun zolder een Joods meisje verbergt blijkt alles toch niet zo zwart-wit als het lijkt.


Jojo is er aanvankelijk van overtuigd dat deze Elsa al zijn vooroordelen over Joden bevestigt. Enkel omdat hij zijn moeder ermee in de problemen zou brengen bewaart hij het geheim, maar terwijl hij het meisje dwingt om hem zoveel mogelijk geheimen over "haar soort" te vertellen leert de jonge nazi steeds meer over de wereld. Het helpt echter niet als je een denkbeeldige vriend hebt in de vorm van Hitler zelf, die hem blijft aansporen om actie te ondernemen.

Een dergelijk plot kan al snel de verkeerde kant opgaan en je hebt dan ook iemand als Waititi nodig om de balans tussen komedie en drama te bewaken. Sommigen zullen het niet kunnen waarderen dat de nazi's in veel scènes zo sullig en droogkomisch worden weergegeven, maar wat mij betreft heeft de regisseur-schrijver de juiste toon te pakken.


De film is overwegend grappig met veel hilarische scènes, maar bevat ook enkele zeer duistere momenten die akelig realistisch overkomen. Zo is Waititi zelf te zien als de denkbeeldige Führer die het publiek regelmatig laat lachen, totdat hij in een indrukwekkende scène even transformeert tot de schreeuwende man die we allemaal kennen uit archiefbeelden en een volk voor zich kon winnen.

Door de ogen van Jojo laat de film ons zien hoe makkelijk het is om niet alleen kinderen, maar hele groepen mensen te manipuleren en met leugens tegen elkaar op te zetten. Aangezien we dergelijke sentimenten de afgelopen jaren steeds vaker op de voorgrond zien komen maakt dit het helaas weer bijzonder actueel, waardoor deze "anti-haat-satire" erg welkom is.


De regisseur heeft een groot aandeel in het succes, maar ook zijn sterke cast is nagenoeg perfect. Roman Griffin Davis draagt de film met zijn sterke hoofdrol en Scarlett Johansson is wederom erg innemend als zijn moeder, met name tijdens een emotioneel moment waarbij ze Jojo's vader nadoet. Thomasin McKenzie heeft misschien wel de zwaarste taak als het zoldermeisje Elsa en slaagt hierin met verve dankzij de emotionele blikken die ze richting haar tegenspelers kan werpen.

Of de humor voor je zal werken is eenvoudig in te schatten. Als je moest lachen om What We Do in the Shadows, Hunt for the Wilderpeople en Thor: Ragnarok zal dat ook hier het geval zijn, anders is dit waarschijnlijk niets voor jou. Langzaam maar zeker heeft Taika Waititi zijn plekje binnen Hollywood gevonden en als hij grote blockbusters kan afwisselen met dit soort passieprojecten mogen we erg blij zijn.