In een wereld waarin we steeds ouder worden krijgen we helaas ook meer en meer te maken met ingrijpende aandoeningen als dementie. Vrijwel iedereen komt er tegenwoordig mee in aanraking bij naasten en geliefden, met als logisch gevolg dat het onderwerp ook in de filmwereld regelmatig terug te vinden is. Onder andere Away From Her en Amour gaven ons op geheel eigen wijze een kijkje in het hoofd van iemand die langzaam maar zeker zijn of haar identiteit tegelijk met diens herinneringen verliest.

Het bijzondere van dit soort verhalen is dat ze ondanks een gemeenschappelijk onderwerp vaak unieke uitgangspunten weten te vinden, zo ook bij Florian Zellers The Father. De Fransman bracht zijn eigen toneelstuk naar het witte doek en heeft hierbij maximaal gebruik gemaakt van de mogelijkheden van het medium. De desoriënterende manier waarop hoofdpersonage Anthony steevast wordt geconfronteerd met wisselende contexten doet denken aan de trucs die Stanley Kubrick vier decennia geleden al toepaste in The Shining.


Hoe Zeller de verslechterende toestand van Anthony weergeeft moet iedereen zelf ervaren, maar het zorgt voor een kijkervaring die voor velen pijnlijk herkenbaar zal zijn. Niet alleen het plotselinge omslaan van zijn gemoedstoestand is zeer realistisch, ook het weglachen terwijl de pijn in zijn ogen zichtbaar is komt flink binnen.

Dit is uiteraard deels te danken aan het uitstekende script van Zeller en Christopher Hampton, maar een groot deel van de lof gaat uit naar Anthony Hopkins. De Britse acteur is in zijn lange carrière al veelvuldig gelauwerd om met name zijn uitbundige rollen, maar hier is het juist de nuance die het een van de beste rollen uit zijn oeuvre maakt.

Hopkins weet je gedurende net iets meer dan anderhalf uur het ene moment volledig in te pakken met zijn charmante opmerkingen richting een nieuwe verzorgster, om vervolgens het hart van zijn dochter te breken door terloops op te merken dat ze nooit zijn favoriete kind is geweest. De scène waarin hij uiterst breekbaar vraagt "what's going to become of me?" zal menigeen nog lang bij blijven. Vermoedelijk gaat Chadwick Boseman er postuum vandoor met een Academy Award, maar deze rol van Hopkins mag zeker niet worden vergeten.


Ondertussen is Olivia Colman gegroeid tot een van de meest betrouwbare acteurs in Hollywood. Ook hier is ze wederom perfect gecast en terecht genomineerd voor een Oscar, maar de rest van het ensemble dat bestaat uit onder andere Imogen Poots, Mark Gatiss en Rufus Sewell is eveneens uitstekend bijeengezocht.

Verfilmingen van toneelvoorstellingen hebben regelmatig een herkenbare stijl, waarbij we het vooral moeten hebben van sterk acteerwerk in kleine, statische sets. In dit geval leent de opzet van het scenario zich juist voor wat mooie staaltjes filmmagie, geholpen door het knappe productiedesign en de zeer sterke montage.

The Father is een bijzondere film over een onderwerp dat voor velen helaas erg dichtbij zal komen. Een knap script en fijne cast maken het al meer dan de moeite waard, maar het is vooral de hoofdrol van Hopkins die gezien moet worden. Vooralsnog zal hiervoor in Nederland gewacht moeten worden tot de bioscopen weer open gaan, een datum voor VOD is nog niet bekend.