David Fincher behoort tot de meest eigenzinnige regisseurs in Hollywood. Vrijwel alle films van zijn hand hebben een herkenbare stijl en het lijkt erop dat hij zijn projecten echt helemaal zelf kan uitkiezen. Na Gone Girl hebben we zes jaar moeten wachten op nieuw werk van speelfilmformaat, maar volgens de Academy was dat het meer dan waard: Mank maakt eind volgende week kans op een Oscar in maar liefst tien categorieën.

Het is maar de vraag of dat wel zo terecht is. De film over de totstandkoming van het script voor Citizen Kane had alles in zich om een meesterwerk te worden, maar het resultaat is eigenlijk niet meer dan een clichématige ode aan een echt meesterwerk.

Fincher heeft er alles aan gedaan om de tijdsgeest na te bootsen: dat begint uiteraard met een vertoning in zwart-wit, maar alle acteurs doen ook alsof ze tachtig jaar geleden voor de camera stonden en het trucje met de cigarette burns uit Fight Club wordt ook weer uit de cast getrokken.


Dat zou allemaal een leuke aanvulling kunnen zijn als de film je aandacht weet vast te houden, maar helaas is dat niet het geval. De film duurt met zijn 131 minuten te lang en voelt als een project met een hele specifieke doelgroep: Hollywood zelf. Het is zeker niet slecht te noemen, maar het is schromelijk overdreven om dit zoveel nominaties mee te geven.

Op technisch vlak zit alles goed in elkaar en de castleden doen wat ze moeten doen. Gary Oldman schmiert er als vanouds op los en Amanda Seyfried is erg charmant, maar er waren dit jaar toch echt genoeg betere acteerprestaties te vinden in hun categorieën.

Na zo'n lange pauze hadden we gewoon meer verwacht van David Fincher. Mank voelt als een erg persoonlijke onderneming dat precies in het straatje past van een een groep cinefielen, maar voor menig filmliefhebber is dit toch een tegenvaller. De volgende keer zetten we Citizen Kane zelf wel weer gewoon op.