Vier jaar geleden slaagde Guillermo del Toro er eindelijk in om de grootst mogelijke erkenning te krijgen van Hollywood door te winnen bij de Oscars met The Shape of Water. De geliefde Mexicaan heeft altijd meerdere ijzers in het vuur waarvan het maar de vraag is wat daadwerkelijk verschijnt, maar dit jaar konden we eindelijk weer eens voor een creatie van zijn hand naar de bioscoop.

Del Toro staat bekend om zijn originele en effectieve monsters, maar in de striktste zin van het woord zijn die geen onderdeel van zijn nieuwste werk. Deze keer geen vismannen, wezens uit de hel of geesten met wraakzucht, maar dat wil niet zeggen dat hij je hier een vrolijk verhaal voorschotelt. Integendeel, de cineast laat hier weer eens zien dat wij zelf misschien wel de grootste monsters kunnen zijn.


Nightmare Alley opent met mysterieuze beelden van een man die een lichaam laat verdwijnen, maar veel tijd om erover na te denken krijgt de kijker niet. Zijn vlucht brengt hem tot een rondreizende kermis waar hij allerlei klusjes op zich neemt, maar al snel blijkt hij bovengemiddelde interesse te hebben voor de oplichtende mentalisten van het gezelschap. Gaandeweg leert hij zelf ook de kneepjes van het vak, wat hem van pas komt in de volgende stap in zijn carrière.

De eerste akte speelt zich af op deze kermis met al zijn markante figuren, maar daarna neemt het verhaal een andere wending en verlaten we die wereld. Wat volgt is qua plot intrigerend, maar het is voor te stellen dat sommige kijkers liever nog twee uur lang daar zouden willen blijven. Dat gedeelte is dan ook meer typerend voor de stijl van Del Toro en ligt meer in de lijn der verwachting.


Toch is het de moeite waard om je te laten onderdompelen in de rest van het verhaal. Het script werd door de regisseur samen met Kim Morgan geschreven en is gebaseerd op het gelijknamige boek van William Lindsay Gresham, eerder al verfilmd in 1947 door Edmund Goulding. Het scenario heeft nog meerdere verrassingen in petto die goed uitpakken, afgerond met een prachtige laatste scène waarin Bradley Cooper centraal staat.

De acteur is in vrijwel elk shot te zien, maar het duurt een minuut of twintig voordat we hem een woord horen zeggen. Leonardo DiCaprio was eerst in beeld voor de rol en zou het ook vast uitstekend hebben gedaan, maar Cooper brengt de combinatie van een niet te vertrouwen oplichter en iemand met oprechte interesse met verve voor de camera. Het zal geen verrassing zijn dat Del Toro ook voor de rest van de cast grote namen heeft weten te strikken, waaronder Cate Blanchett, Willem Dafoe, Toni Collette, Rooney Mara en zijn oude vertrouwde Ron Perlman.


Vanzelfsprekend is ook de visuele kant weer dik in orde, misschien wel de grootste kracht van de bebaarde filmmaker. Met name op de kermis zijn de sets fantastisch en is de cinematografie om je vingers bij af te likken, maar ook in de tweede en derde akte ziet alles er prachtig uit. De Oscarnominaties in die technische categorieën zijn ontegenzeggelijk verdiend.

In de bioscopen wist het helaas niet het publiek te bereiken dat het verdient, met een flink teleurstellende box-office als gevolg. De kans is groot dat Del Toro net als zoveel collega's afhankelijk gaat zijn van Netflix om zijn dure projecten te blijven financieren, waarvoor hij al een nieuwe versie van Pinocchio aan het maken is. Als dat ervoor zorgt dat hij zijn creatieve geest maximaal kan inzetten is dat wat mij betreft prima. Nightmare Alley haalt het net niet als je de vergelijking maakt met The Shape of Water, maar het is zeker een film die iedere liefhebber gezien moet hebben.