Sam Elliott verbaasde enkele weken geleden vriend en vijand door in een podcast de aanval te openen op Jane Campion en haar nieuwste film The Power of the Dog. Hoe kan een vrouw uit Nieuw-Zeeland in hemelsnaam iets weten over het Amerikaanse westen, zo foeterde hij gevolgd door andere controversiële opmerkingen over de plot die iets te veel weg geven. Zijn commentaar kwam als een negatieve verrassing voor veel filmliefhebbers, maar het is vooral wrang dat hij ze maakte over een film waarin toxic masculinity centraal staat. De ironie ontgaat hem waarschijnlijk volledig.

Campion baseerde haar scenario op het gelijknamige boek van Thomas Savage en draait om de problematische onderlinge verhoudingen tussen een moeder, haar zoon en de twee cowboybroers die in hun leven komen. In de jaren '20 van de vorige eeuw is Rose Gordon (Kirsten Dunst) uitbaatster van een herberg, bijgestaan door haar zoon Peter (Kodi Smit-McPhee) die duidelijk niet voor het werk gemaakt is. Wanneer de twee cowboys met hun groep langskomen kan Phil Burbank (Benedict Cumberbatch) het niet nalaten de jongeman belachelijk te maken, terwijl zijn broer George (Jesse Plemons) valt voor de weduwe.


Niet veel later heeft Peter er een stiefvader bij en neemt het gezin intrek in de boerderij van de gebroeders Burbank. Phil blijft niet alleen de lichtvoetige jongen treiteren, ook diens moeder moet het al snel ontgelden met verregaande gevolgen. Wat volgt is een drama met enkele onverwachte wendingen en een einde dat waarschijnlijk een tweede kijkbeurt de moeite waard maakt.

Ondanks het kabbelende tempo weet de film duidelijk te maken dat het ergens naar toe werkt. Voor sommigen zal het wellicht wat te langzaam verlopen, maar wie kan genieten van een mooi karakterdrama zal worden beloond. Het verhaal vormt een mooi afgerond geheel, maar ook de cinematografie en de muziek van Jonny Greenwood dragen hier enorm aan bij.


Aanvankelijk komt het wat vreemd over om Cumberbatch als macho te zien, maar ook dit blijkt zijn reden te hebben en hij laat een onuitwisbare indruk achter. Samen met Dunst, Smit-McPhee en Plemons vormt hij de ruggengraat van dit onconventionele westerndrama, met als hoogtepunt een muzikaal duel zoals we het nog niet eerder hebben gezien.

In 1994 was Campion dicht bij een Oscar voor haar regie voor The Piano, maar vannacht mag ze hoogstwaarschijnlijk het podium betreden om pas als derde vrouw ooit het beeldje op te halen in deze categorie. Daarna wordt het spannend of de film zelf ook de hoofdprijs in de wacht sleept; het was lange tijd de absolute frontrunner, maar lijkt de kansen nu te moeten delen met CODA. Over iets meer dan een halve dag weten we welke film geschiedenis heeft geschreven, maar The Power of the Dog is hoe dan ook zeer de moeite waard.