De Japanse regisseur Ryûsuke Hamaguchi is hier nog niet zo bekend, maar heeft zichzelf vorig jaar in een klap op de kaart gezet met het indrukwekkende Drive My Car. Het drie uur durende epos maakt niet alleen grote kans op een Oscar voor de beste internationale film, maar schopte het nog veel verder met nominaties voor het scenario, zijn regie en zelfs een plekje tussen de tien kanshebbers voor de beste film.

Vooral die laatste nominatie was een mooie verrassing, maar de film blijkt het meer dan waard. De regisseur bewerkte samen met Takamasa Oe een kort verhaal van Haruki Murakami, wat resulteerde in dit intrigerende drama waar je even voor moet gaan zitten. De lange speelduur is eigenlijk niet eens echt merkbaar, maar je moet zin hebben in een karakterstudie dat zich langzaam ontvouwt. Hamaguchi weet precies wanneer hij brokjes informatie prijs moet geven, tussen de vele sfeervolle shots door in de auto en rond een toneelgezelschap.


Wanneer theaterregisseur Yūsuke Kafuku zijn vrouw verliest komt dat op een extra ongelukkig moment. Hij heeft net ontdekt dat ze ontrouw was en met hem het gesprek aan wilde gaan, maar omdat ze het nooit hebben kunnen bespreken blijft het een open wond. Twee jaar later vertrekt hij naar Hiroshima om daar een bijzondere versie van Uncle Vanya op te voeren, met een cast die elkaar deels niet kan verstaan. Zijn geldschieters staan erop om hem een chauffeur te geven in de vorm van Misaki, een jonge vrouw wiens immer stoïcijnse houding een goede reden blijkt te hebben.

De film is waarschijnlijk niet voor iedereen, maar het "show don't tell"-principe wordt door Hamaguchi en Oe goed toegepast. Beetje bij beetje leren we de personages kennen, met een mooie laatste akte als passend slotakkoord. Drive My Car heeft iets te vertellen en doet dit op geheel eigen wijze. Hopelijk zorgen de Oscarnominaties ervoor dat het een nog groter publiek kan bereiken.