Films over de magie van het witte doek zien we regelmatig voorbij komen, maar als de grootmeester zelf zich waagt aan een semi-autobiografisch verhaal wordt het extra interessant. Steven Spielberg en schrijver Tony Kushner geven ons met The Fabelmans een inkijkje in het leven van een jonge liefhebber die wel erg veel weg heeft van de man achter de camera.

Wanneer Sammy Fabelman door zijn ouders voor het eerst wordt meegenomen naar een bioscoop blijkt dat een levensveranderende ervaring. Hij ontdekt dat hij de treinscène uit The Greatest Show on Earth thuis zelf kan namaken, wat de aanleiding vormt voor een passie die voortaan zijn leven zal bepalen. Op de achtergrond spelen er echter andere zaken rond zijn ouders die bijna net zoveel invloed zullen hebben.


Qua verhaal is het allemaal niet zo spannend. Je weet telkens hoe het verder zal verlopen en op dat vlak mocht het allemaal wel wat gewaagder zijn uitgevoerd. Daar staat echter tegenover dat er vele kleine magische momenten in voorkomen, zoals het eerdergenoemde eerste filmpje dat Sammy maakt en het allerlaatste shot van de film.

Michelle Williams en Paul Dano zijn nagenoeg perfect gecast als de ouders van Sammy, net als Seth Rogen als huisvriend Bennie. Williams sleepte er dan ook terecht een Oscarnominatie voor in de wacht, terwijl die voor Judd Hirsch misschien wat overdreven is. Zijn korte scène als een familielid dat even langskomt met wijze levenslessen is vermakelijk, maar de nominatie voelt vooral als waardering voor zijn oeuvre.


Steven Spielberg heeft er nooit een geheim van gemaakt dat zijn thuissituatie diepe sporen heeft achtergelaten, wat terug te vinden is in een groot deel van zijn werk. Dat gedeelte is hier dan ook het meest interessant. Alles rondom de filmindustrie is zeker leuk, maar de dramascènes rond zijn gezin zijn de sterkste delen en maken indruk.

Als geheel is The Fabelmans een aanrader, al had er misschien meer in gezeten gezien het onderwerp en de grote man erachter. Het zal je in ieder geval laten meeleven met het gezin uit de titel en je moet wel een erg koud hart hebben om niet met een enorme glimlach de zaal te verlaten na de laatste paar seconden.