De release van Top Gun: Maverick kan je vorig jaar niet onopgemerkt voorbij zijn gegaan. Na enkele zeer moeilijke jaren voor de filmindustrie zorgde het voor talloze gevulde bioscoopstoelen, met een wereldwijde omzet van bijna anderhalf miljoen dollar als gevolg. Steven Spielberg werd onlangs zelfs gefilmd toen hij Tom Cruise bedankte, omdat hij het distributiemodel wel eens gered zou kunnen hebben.

Het is dan ook heel fijn om te kunnen concluderen dat dit niet alleen door de omstandigheden kwam. Het vervolg op het ruim drie decennia oude origineel van Tony Scott is oprecht een goede film en maakt volgende maand kans op Oscars in zes categorieën, waaronder Best Picture.


Cruise keert uiteraard terug als piloot Pete "Maverick" Mitchell, die ondanks zijn uitzonderlijke talent nooit het gebruikelijke pad heeft bewandeld binnen de Amerikaanse marine. Zijn testwerk voor een experimentele jet wordt abrupt stopgezet en hij krijgt te horen dat zijn tijd voorbij is, maar zijn hulp blijkt net op tijd toch nog nodig bij een uiterst geheime missie.

Het is zijn taak om een groep jonge honden in recordtijd klaar te stomen voor een ogenschijnlijk onmogelijke opdracht. Een naamloze natie staat op het punt om een bunker in gebruik te nemen waar ze uranium kunnen verrijken, wat voorkomen moet worden met een aantal jachtvliegtuigen en hun wapenarsenaal. De race tegen de klok en complexe situatie vereisen het beste van het beste en een perfect plan.

De film voelt hierdoor als een kruising tussen een heist movie en Mission: Impossible. Er wordt veel tijd besteed aan het keer op keer uitleggen van het doel en hoe dit bereikt moet worden, waarna dit vol prachtige actie in de praktijk wordt gebracht met een flinke dosis Cruise-magie.


Uiteraard heeft hij er weer voor gekozen om bijna alles echt uit te voeren, waardoor hij en de rest van de cast vele uren in de lucht hebben doorgebracht. Het resultaat mag er zijn: het visuele aspect in combinatie met de realistische actie zijn de grootste troeven van regisseur Joseph Kosinski. Qua verhaal is het allemaal redelijk standaard en de laatste akte heeft wat problemen, maar het is ontzettend onderhoudend en bij vlagen zelfs spannend.

Miles Teller is goed op zijn plaats als Rooster, de zoon van Mavericks oude wingman Goose die voor de nodige wrijving zorgt. Ook Val Kilmer verdient een extra vermelding dankzij een emotionele scène waarin de echte fysieke problemen van de acteur zijn overgedragen aan zijn personage. Het zijn dit soort details die het hebben gemaakt tot het antwoord op de vraag "wat als we Top Gun nu zouden maken, maar dan goed?"