We hebben na Little Children uit 2006 lang moeten wachten op nieuw filmwerk van Todd Field, maar met TÁR heeft hij gelijk laten zien dat hij uit bijzonder hout gesneden is. Over een kleine twee weken maakt het kans op Oscars in zes categorieën, waarvan die voor zijn hoofdrolspeelster grote kans maakt op verzilvering naar een echt beeldje.

Field schreef ook het originele script en heeft in interviews aangegeven dat het nu weliswaar over de muziekwereld gaat, maar dat hij eerst nog diverse andere onderwerpen zoals architectuur heeft overwogen. Daar gaat het dan ook niet echt om, in de kern draait dit om extreme obsessie en hoe dit kan leiden tot een zeer vertekend wereldbeeld.


In dit geval volgen we Cate Blanchett als Lydia Tár, een wereldberoemde componist-dirigent die net haar autobiografie uitbrengt en voorbereidingen treft voor een live-opname van de vijfde symfonie van Mahler. Gaandeweg wordt duidelijk ze meerdere problematische ideeën en gedragingen heeft, wat onherroepelijk een stempel zal gaan drukken op haar carrière en privéleven.

Met een speelduur van 158 minuten is het een lange zit en eerlijk is eerlijk, dat was wellicht ook niet nodig geweest. Ondanks de nominatie voor beste montage zullen genoeg kijkers het gevoel hebben dat er wat meer uit geknipt had mogen worden. Het gaat echter te ver om dit een minpunt te noemen, de film weet van begin tot eind te boeien.


Dat komt voor een heel groot deel door Blanchett, die hiervoor wellicht haar derde Academy Award mag gaan ophalen. Het is bijna niet voor te stellen hoe een andere actrice dit had kunnen doen; Cate is Lydia en andersom. Haar vertolking is als een indrukwekkende tornado die alles en iedereen om haar heen meesleurt, zij bepaalt de regie.

Als je kan genieten van de samenwerkingen tussen Paul Thomas Anderson en Daniel Day-Lewis, dan is dit waarschijnlijk ook wat voor jou. Het is op zijn minst de moeite waard om te zien waar we voortaan mede aan zullen denken bij de toch al imposante carrière van Blanchett.