Bijna tien jaar geleden brak Ruben Östlund door met Turist, waarin hij met een slim script liet zien hoe kwetsbaar het laagje vernis op onze beschaving is als de omstandigheden dreigen om te slaan. Vorig jaar deed hij dit nog eens dunnetjes over met Triangle of Sadness, maar dan met een vleugje eat the rich en als gevolg een Palme d'Or en grote Oscarnominaties op zak.

Östlund was ook deze keer zelf verantwoordelijk voor het scenario en koos ervoor om het in drie duidelijk afgebakende delen op te breken. We leren eerst twee modellen kennen die in een restaurant de problemen in hun relatie uitvechten, helaas direct de minst interessante sequentie van de film.


Zodra ze echter aan boord stappen van een luxe jacht met Woody Harrelson als kapitein verandert de toon volledig. Hoewel het knap zou zijn om niet reeds te weten hoe dit gedeelte eindigt, zullen we dat hier niet prijsgeven. Het zorgt voor een mix van walging en humor die precies in het straatje van de regisseur valt, maar het duurt uiteindelijk wel te lang.

Het laatste gedeelte speelt zich af op en rond een strand en hier lijkt Östlund van alles te willen zeggen, maar het blijft allemaal erg oppervlakkig. De film heeft genoeg humor om onderhoudend te blijven, maar de boodschap komt niet over en de speelduur van 2,5 uur is niet gerechtvaardigd.

Triangle of Sadness maakt zondag niet alleen kans op een Academy Award voor de beste film, ook de regie en het originele script zijn genomineerd. Een klassiek gevalletje van "smaken verschillen"? Wellicht, maar een film die toch best voorspelbaar en makkelijk overkomt is niet helemaal waar we op hadden gehoopt.