Wie Swiss Army Man van het regisseursduo Daniels heeft gezien zal die film niet zo snel vergeten. Paul Dano die het lijk van Daniel Radcliffe gebruikt om te ontsnappen van een onbewoond eiland? Pardon? Dat is nog maar topje van de ijsberg wat die kleine cult-hit betreft, waardoor het lastig is voor te stellen dat zeven jaar later hun nieuwe film de frontrunner is bij de Academy Awards.

Dat is niet omdat ze nu opeens voorzichtig zijn geworden en voor een veiliger verhaal zijn gegaan, integendeel. In Everything Everywhere All at Once leren we Evelyn Wang kennen, een Chinese immigrante wiens wasserette in de VS mogelijk gesloten gaat worden vanwege problemen met de belastingdienst. Haar sullige man Waymond transformeert echter plots tot een zelfverzekerde actieheld die haar vertelt dat niets is wat het lijkt.

Evelyn blijkt een belangrijke rol te spelen in een strijd die niet alleen haar eigen wereld bedreigt, maar ook alle andere parallelle dimensies die onderdeel uitmaken van het multiversum. Via zeer onconventionele technieken bezoekt ze diverse andere werelden die in veel gevallen het uiterste hebben gevraagd van de creativiteit van de schrijvers.


Dit zorgt niet alleen voor hilarische scènes, maar toont ons ook bijvoorbeeld hommages aan het werk van Wong Kar-Wai, Pixar en een zeer originele variatie op de opening van 2001: A Space Odyssey. De afgelopen jaren hebben we dit concept vaak voorbij zien komen in Hollywood, wat het extra knap maakt dat deze kleine film met een zeer beperkt budget de vloer aanveegt met megaproducties als Doctor Strange in the Multiverse of Madness.

Het is nog even spannend of Michelle Yeoh zondagnacht een Oscar in de wacht sleept voor haar hoofdrol, dat beeldje zou ook nog naar Cate Blanchett kunnen gaan. Vooralsnog lijkt de ervaren Yeoh net een streepje voor te hebben dankzij deze prachtige rol die haar eindelijk weer eens echt heeft laten schitteren. Iedereen lijkt het haar dan ook volledig te gunnen.

Dat geldt nog meer voor Ke Huy Quan, die ooit bekend werd als Data en Shortround en toen noodgedwongen een carrière voor de camera moest opgeven door het totale gebrek aan interessante rollen. Aziatisch-Amerikaanse acteurs werden jarenlang nauwelijks gecast, en als dat al gebeurde ging het vaak om tweedimensionale stereotypes.


De charismatische acteur heeft nu de kans van zijn leven gekregen en laat via al die variaties van Waymond zien wat hij in huis heeft. Hopelijk geeft dit zijn loopbaan een nieuwe impuls, niemand zou hem dat misgunnen. De beelden van andere prijzengala's op de rode loper laten zien dat hij hongerig is, maar het zijn vooral zijn emotionele speeches die indruk maken. Mocht hij dit weekend het podium mogen betreden, dan wordt dat mogelijk het hoogtepunt van de avond.

Er zijn een paar momentjes wat later in de film waar het geheel even inkakt, maar Everything Everywhere All at Once een klein pareltje dat niemand heeft zien aankomen. Tien jaar geleden was het niet voor te stellen dat een kleine productie van onbekende regisseurs met beelden van zwijgzame stenen en mensen met hotdogvingers zelfs genomineerd zou worden. Over enkele dagen is de kans echter heel groot dat er geschiedenis is geschreven door deze unieke titel. Is er dan eindelijk toch echt wat aan het veranderen in de filmindustrie?