De directie van Warner Bros. Pictures moet zich wel collectief voor de kop slaan. Enkele jaren geleden besloot het bedrijf zijn films tegelijk in de bioscoop en op HBO Max uit te brengen, wat tot verontwaardigde reacties leidde van onder andere Christopher Nolan. Het gevolg was dat hij met zijn volgende productie verkaste naar Universal, met een verrassend grote kaskraker als gevolg. Extra pijnlijk: alles wijst erop dat juist deze film dit weekend de grote winnaar gaat zijn bij de Academy Awards.

Een wereldwijde omzet van bijna een miljard dollar is niet direct wat je verwacht van een biografisch drama, maar alles dat door Nolan wordt aangeraakt lijkt wel in goud te kunnen veranderen. Oppenheimer is dan ook niet een eenvoudige biopic over de vader van de atoombom die binnen de lijntjes blijft, laat het maar aan de Brit over om te spelen met structuur en je op meerdere vlakken te verrassen.


Het script wisselt af tussen twee belangrijke periodes in het leven van de protagonist, te weten het uitgebreide verloop van het Manhattan-project en een later onderzoek dat we vooral meemaken door de ogen van politicus Lewis Strauss. De twee tijdslijnen hebben de namen Fission en Fusion meegekregen, iets dat niets toevoegt aan het geheel en toch helemaal binnen de stijl van Nolan valt.

Het lastige is dat de ontwikkeling van de atoombom sterk in beeld is gebracht en je aandacht continu vasthoudt, terwijl het politieke spel beduidend minder interessant is. Wat mij betreft zat er meer potentie in een verhaal dat zich puur focust op de ontwikkelingen rond Los Alamos.


Onze eigen Hoyte van Hoytema mocht hiervoor als cinematograaf weer aan de slag met IMAX-camera's en het moet heel gek lopen als hij zondagnacht niet eindelijk zijn eigen Oscar mag gaan ophalen. Het enorme beeldformaat wordt maximaal ingezet voor bijvoorbeeld de Trinity-test, maar bij de vele dialogen zorgt het voor een extra intiem gevoel.

Liefhebbers van Nolan zullen de meeste van zijn kenmerkende elementen ook hier weer terugvinden, helaas geldt dat ook voor zijn mindere kanten. De vrouwelijke personages komen er weer karig vanaf en de naaktscènes van Florence Pugh lijken bijna een reactie op de kritiek dat zijn werk altijd zo seksloos is.


Cillian Murphy werkte al vaker samen met de cineast, maar hier zet hij wellicht de rol van zijn leven neer. Met zijn priemende ogen doet hij meer werk dan de meeste acteurs met hun stem kunnen doen. Robert Downey jr. is ook zeer overtuigend als Strauss en gaat hiervoor eindelijk zijn felbegeerde gouden beeldje winnen. Verder heeft de filmmaker weer een enorm blik aan sterren opengetrokken en blijf je je verbazen welke grote naam dan weer even voorbij komt.

Ondanks de minder interessante laatste akte en wat kleine kritiekpunten is dit gewoon weer een indrukwekkende prestatie van formaat. Oppenheimer gaat dit weekend vermoedelijk een hele rits aan nominaties verzilveren en dat wordt het waarschijnlijk door vrijwel iedereen wel gegund.