Eens in de zoveel tijd besluit je een gokje te wagen en een film te kijken waarvan je eigenlijk al weet dat hij niet goed zal zijn. Je hoopt op het beste, maar stelt je er stiekem toch op in dat de film een teleurstelling zal vormen. Blindness is zo'n film en ja, helaas, de film stelt zwaar teleur. Wat er gebeurd is met Fernando Meirelles (de regisseur die ons City of God bracht) is niet duidelijk, maar er moet een kettingreactie geweest zijn van fouten om deze rommel op te leveren.

Het verhaal is gebaseerd op een boek uit de jaren '90 dat diverse malen omschreven is als "onverfilmbaar", een term die te vaak gebruikt wordt, maar in dit geval zou het wel eens kunnen kloppen. We volgen een naamloze vrouw (Julianne Moore) die moet omgaan met het feit dat ze als enige kan zien in een wereld waarin een epidemie is uitgebroken die alle anderen blind maakt. Aanvankelijk gaat het om enkele tientallen mensen en de regering zorgt ervoor dat deze in quarantaine geplaatst worden in een verlaten gevangenis. Binnen de muren gaat het echter van kwaad tot erger; er ontstaan groepen die elkaar tegenwerken, mensen gaan dood en enkele individuen ontpoppen zich tot ware dictators die het schaarse voedsel voor zichzelf houden en enkel willen ruilen voor waardevolle spullen en seks.

Het stompzinnige aan dit eerste deel van de film is het totale gebrek aan logica. Waarom geeft de regering maar enkele dozen voedsel aan al die mensen? Waarom worden noodoproepen niet beantwoord? Vragen die nergens opgehelderd worden en ervoor zorgen dat je totaal niks geeft om de mensen op het witte doek. Even krijg je nog hoop op betere plotontwikkelingen als blijkt dat ook buiten de gevangenis de ziekte de overhand heeft weten te krijgen. Helaas, te vroeg gejuigd... Ook het laatste deel van de film in een post-apocalyptische wereld weet geen interesse te wekken en laat je meerdere malen met je ogen rollen van ongeloof. Om maar niet te spreken van het einde...


Op zich valt het acteerwerk over het algemeen nog wel mee. Julianne Moore speelt redelijk geloofwaardig en Gael Garcia Bernal valt positief op met zijn uiterst duistere personage, maar Mark Ruffalo verpest de meeste scènes waarin hij zit met zijn vervelende, zeurderige stemgeluid. Een andere irritante factor is het effect dat gedurende de meeste scènes is toegepast op de beelden; om ons mee te laten voelen met de mensen in de film die vrijwel alleen maar wit zien zijn ook voor ons de shots voorzien van een witte laag. Aanvankelijk werkt dit nog wel, maar op den duur wordt het irritant en tegen het einde snak je naar een normaal shot.

Meirelles heeft gepoogd een film te maken over de oergevoelens in de mens zelf, wat doen we in situaties die we totaal niet in de hand hebben? Hoewel er wat aardige ideeën inzitten is de uitwerking hiervan op z'n zachtst gezegd slordig, iets wat niet verwacht wordt van een dergelijke regisseur. We gaan er maar vanuit dat dit een eenmalige misser is en dat zijn volgende project weer een topper wordt, voordat we zelf gaan wensen blind te worden om de films maar niet te kunnen zien.