De regiecarrière van Clint Eastwood is erg laat begonnen, maar net zoals een goede wijn lijkt het erop dat hij alleen maar beter wordt met de tijd. In zijn inmiddels zeer herkenbare stijl bracht hij ons drama's als Mystic River en Million Dollar Baby, films die zowel door de critici als de bioscoopgangers erg gewaardeerd werden. De aankondiging van Changeling was dan ook reden voor velen om in spanning af te wachten of de grijze regisseur het weer kan flikken om een mooie dramafilm af te leveren met personages die echt van vlees en bloed lijken. Hierop kan alleen maar ruimschoots bevestigend worden geantwoord.

De basis voor het verhaal is gebaseerd op waar gebeurde feiten en scriptschrijver J. Michael Straczynski heeft precies de juiste elementen hiervan gebruikt om in de film te stoppen. Angelina Jolie speelt op schitterende wijze Christine Collins, een alleenstaande moeder die eind jaren '30 thuiskomt en ontdekt dat haar zoontje Walter verdwenen is. Na enkele maanden komt de politie van Los Angeles met het nieuws dat ze hem gevonden hebben, maar Christine is ervan overtuigd dat de jongen die uit de trein stapt niet haar zoontje is, tenzij hij in die 5 maanden 7 centimeter kleiner geworden is en iemand hem heeft besneden.


Al gauw wordt duidelijk dat de politie er alle baat bij heeft dat ze accepteert dat dit wel degelijk haar zoontje is, hun imago is namelijk flink achteruit gegaan en priester Gustav Briegleb (een voor zijn doen ingetogen John Malkovich) is al jaren bezig te strijden tegen het corrupte politiekorps. Samen met een bevriende advocaat gaat hij voor Christine de strijd aan met de wetsdienaars en wat volgt zijn nog enkele ontwikkelingen die men beter zelf voor het eerst op het witte doek kan zien. Ondanks zijn lengte van 141 minuten verveelt de film geen moment, als kijker wordt je meegezogen met de emoties van het hoofdpersonage als ze heen en weer gaat tussen verdriet, ongeloof en woede.

Een andere reden dat je blijft kijken is voor de schitterende beelden, het jaar 1928 wordt prachtig authentiek weergegeven en diverse shots zouden niet misstaan in een lijstje. De film laat je meeleven, raakt je en ontroert je. Het blijft indrukwekkend wat Clint Eastwood achter de camera voor elkaar krijgt, en de Academy zal dit hopelijk ook erkennen met een nominatie voor Beste Regie. En Angelina? Die mag alvast een plekje reserveren op de schoorsteenmantel voor haar tweede Oscar.