FilmCentrum
The Curious Case of Benjamin Button
door Ramon van Dam
Rubriek: Bioscoop |
|
Regie: | David Fincher |
Cast: | Brad Pitt, Cate Blanchett, Julia Ormond |
Lengte: | 165 minuten |
Première: | donderdag 29 januari 2009 |
Meer informatie | |
Als je een willekeurig persoon vraagt naar zijn wensen in de rest van zijn leven, is de kans groot dat hij of zij naast gelukkig en gezond zijn ook oud worden noemt als doel. Maar ouderdom gaat vaak gepaard met vele lichamelijke problemen, en dat is iets waar we eigenlijk niet aan willen denken. Benjamin Button (Brad Pitt) heeft helaas weinig tijd om na te denken over zijn aftakelende lichaam, want reeds bij geboorte vertoont hij alle kenmerken van een bejaarde: hoewel hij het formaat heeft van een baby, meldt de dokter zijn vader dat het lijkt alsof de kleine al een heel leven achter zich heeft. De moeder sterft tijdens de bevalling en Thomas Button besluit zijn pasgeboren zoontje achter te laten bij een bejaardentehuis.
Wonder boven wonder blijkt Benjamin echter goed te overleven dankzij een merkwaardig feit: in tegenstelling tot de rest van de mensheid wordt hij niet ouder, maar jonger met de tijd. Wat begon als een baby met een fysieke leeftijd van 80, wordt naarmate de tijd verstrijkt een knappe jongeman en uiteindelijk breekt dan ook voor hem een tijd aan waarin hij vergeet hoe hij moet praten, alsof hij een peuter is die zijn eerste woordjes leert. Gedurende de 166 minuten die de film duurt zien we hoe Benjamin ondanks (of misschien wel juist dankzij?) zijn handicap het leven omarmt en de wereld rondreist om alles te zien wat er maar te zien valt. Eén persoon blijft echter als een rode draad door zijn leven lopen: Daisy, voor het grootste gedeelte gespeeld door Cate Blanchett, is een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als Benjamin en ontmoet hem in het bejaardentehuis waar hij opgroeit. Aanvankelijk ziet ze hem gewoon voor nog een bejaarde aan, maar al snel komt ze erachter dat er meer zit achter dat curieuze mannetje...
Hoewel we de hoofdpersoon romances zien aangaan met verschillende vrouwen, blijkt hij toch telkens weer uit te komen bij Daisy. Het verhaal draait uiteindelijk dan ook meer om hun zoektocht naar elkaar, en als ze elkaar weer zien in het midden van hun leven zijn ze eindelijk zowel mentaal als fysiek gelijk aan elkaar. De geschiedenis van het liefdeskoppel krijgen we te zien als het dagboek van Benjamin dat een stervende Daisy aan haar laat voorlezen door haar dochter. Het is een eenvoudige truc die erg vaak wordt toegepast binnen dit soort biografische films, maar het werkt hier prima. Dat valt helaas niet te zeggen van een scène in het midden van de film, waar we een serie van gebeurtenissen te zien krijgen met ingrijpende consequenties voor Daisy. Het idee achter dit stuk is dat het rampzalige gevolg niet gebeurd zou zijn als ook maar één van die gebeurtenissen anders was gelopen. De toon van deze scène is compleet anders dan de rest van de film en het haalt je er helaas even uit.
Het is bijna al te vaak gezegd, maar als je The Curious Case of Benjamin Button kijkt moet je regelmatig denken aan die andere grote film over een jongetje met een afwijking, Forrest Gump. De vergelijking is niet raar aangezien beide scripts van de hand van Eric Roth zijn, maar er zijn gelukkig toch genoeg verschillen tussen de films om deze nieuwste bestaansrecht te geven. Waar Forrest Gump meer draaide om de wereld om de titelpersoon heen, zien we in dit verhaal echt het levensverhaal van Benjamin Button zelf. Een terugkerend thema is echter wel het gegeven dat in de film diverse elementen terugkomen die ook in het echt zijn voorkomen, met de man die zeven keer door de bliksem is getroffen als hilarisch hoogtepunt.
De film is uiteindelijk geregisseerd door David Fincher (Seven, Fight Club), maar voor het zover was zijn vele andere grote namen betrokken geweest bij het project. Het script, losjes gebaseerd op een verhaal van F. Scott Fitzgerald, slingerde in de jaren negentig al rond in Hollywood, maar we mogen blij zijn dat het nog zolang geduurd heeft. Eén van de belangrijkste elementen van de film is namelijk de toepassing van de nieuwste visuele effecten, en dat is werkelijk verbluffend gedaan. Wanneer we een oud mannetje zien rondrennen op krukken is dit even aandoenlijk als ongemakkelijk, zo realistisch komen de verouderings- en verjonginseffecten over.
Inmiddels weten we dat de film maar liefst 13 Oscarnominaties in de wacht heeft gesleept en de verwachting is dat het ook een flink aantal belangrijke categorieën gaat winnen. Dit is niet meer dan terecht, maar we moeten nog enkele weken wachten voor we kunnen zien hoeveel gouden beeldjes er daadwerkelijk mee naar huis genomen mogen worden. The Curious Case of Benjamin Button is een prachtige film geworden die veel in huis heeft en door veel mensen gezien moet worden. Niet alleen vanwege het unieke verhaal, de visuele effecten en de prachtige shots, maar ook zeker door het uitstekende acteerwerk van zowel de hoofdrolspelers als vele bijrollen.
Wonder boven wonder blijkt Benjamin echter goed te overleven dankzij een merkwaardig feit: in tegenstelling tot de rest van de mensheid wordt hij niet ouder, maar jonger met de tijd. Wat begon als een baby met een fysieke leeftijd van 80, wordt naarmate de tijd verstrijkt een knappe jongeman en uiteindelijk breekt dan ook voor hem een tijd aan waarin hij vergeet hoe hij moet praten, alsof hij een peuter is die zijn eerste woordjes leert. Gedurende de 166 minuten die de film duurt zien we hoe Benjamin ondanks (of misschien wel juist dankzij?) zijn handicap het leven omarmt en de wereld rondreist om alles te zien wat er maar te zien valt. Eén persoon blijft echter als een rode draad door zijn leven lopen: Daisy, voor het grootste gedeelte gespeeld door Cate Blanchett, is een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als Benjamin en ontmoet hem in het bejaardentehuis waar hij opgroeit. Aanvankelijk ziet ze hem gewoon voor nog een bejaarde aan, maar al snel komt ze erachter dat er meer zit achter dat curieuze mannetje...
Hoewel we de hoofdpersoon romances zien aangaan met verschillende vrouwen, blijkt hij toch telkens weer uit te komen bij Daisy. Het verhaal draait uiteindelijk dan ook meer om hun zoektocht naar elkaar, en als ze elkaar weer zien in het midden van hun leven zijn ze eindelijk zowel mentaal als fysiek gelijk aan elkaar. De geschiedenis van het liefdeskoppel krijgen we te zien als het dagboek van Benjamin dat een stervende Daisy aan haar laat voorlezen door haar dochter. Het is een eenvoudige truc die erg vaak wordt toegepast binnen dit soort biografische films, maar het werkt hier prima. Dat valt helaas niet te zeggen van een scène in het midden van de film, waar we een serie van gebeurtenissen te zien krijgen met ingrijpende consequenties voor Daisy. Het idee achter dit stuk is dat het rampzalige gevolg niet gebeurd zou zijn als ook maar één van die gebeurtenissen anders was gelopen. De toon van deze scène is compleet anders dan de rest van de film en het haalt je er helaas even uit.
Het is bijna al te vaak gezegd, maar als je The Curious Case of Benjamin Button kijkt moet je regelmatig denken aan die andere grote film over een jongetje met een afwijking, Forrest Gump. De vergelijking is niet raar aangezien beide scripts van de hand van Eric Roth zijn, maar er zijn gelukkig toch genoeg verschillen tussen de films om deze nieuwste bestaansrecht te geven. Waar Forrest Gump meer draaide om de wereld om de titelpersoon heen, zien we in dit verhaal echt het levensverhaal van Benjamin Button zelf. Een terugkerend thema is echter wel het gegeven dat in de film diverse elementen terugkomen die ook in het echt zijn voorkomen, met de man die zeven keer door de bliksem is getroffen als hilarisch hoogtepunt.
De film is uiteindelijk geregisseerd door David Fincher (Seven, Fight Club), maar voor het zover was zijn vele andere grote namen betrokken geweest bij het project. Het script, losjes gebaseerd op een verhaal van F. Scott Fitzgerald, slingerde in de jaren negentig al rond in Hollywood, maar we mogen blij zijn dat het nog zolang geduurd heeft. Eén van de belangrijkste elementen van de film is namelijk de toepassing van de nieuwste visuele effecten, en dat is werkelijk verbluffend gedaan. Wanneer we een oud mannetje zien rondrennen op krukken is dit even aandoenlijk als ongemakkelijk, zo realistisch komen de verouderings- en verjonginseffecten over.
Inmiddels weten we dat de film maar liefst 13 Oscarnominaties in de wacht heeft gesleept en de verwachting is dat het ook een flink aantal belangrijke categorieën gaat winnen. Dit is niet meer dan terecht, maar we moeten nog enkele weken wachten voor we kunnen zien hoeveel gouden beeldjes er daadwerkelijk mee naar huis genomen mogen worden. The Curious Case of Benjamin Button is een prachtige film geworden die veel in huis heeft en door veel mensen gezien moet worden. Niet alleen vanwege het unieke verhaal, de visuele effecten en de prachtige shots, maar ook zeker door het uitstekende acteerwerk van zowel de hoofdrolspelers als vele bijrollen.
Oordeel:
Reacties (0)
Er zijn nog geen reacties, ben jij de eerste?
Updates
- 18/03 Cartoon: Kung Fu Panda 4
- 13/03 Premières week 11
- 12/03 Bioscoop top 10 week 10
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 11/03 Cartoon: Christopher Nolan wint Oscar
- 11/03 Oppenheimer grote winnaar Oscars
- 10/03 Voorspelling Oscars volgens onze pool
- 08/03 Vooruitblik Oscars 2024: Beste Film
Reacties
- 18/03 Cartoon: Christopher Nolan wint Oscar
- 18/03 Cartoon: Kung Fu Panda 4
- 18/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 18/03 The Wonderful Story of Henry Sugar
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 10/03 WAR IS OVER! Inspired by the Music of John and Yoko
Forum
- 31/12 FilmCentrum iOS app
- 13/02 Raad de Quote
- 01/10 Boardwalk Empire
- 01/10 Breaking Bad.
- 08/08 Raad de screenshot
- 26/05 Arrested Development
- 27/02 Upgrade
- 23/02 Homeland