FilmCentrum
Inglourious Basterds
door Ramon van Dam
Rubriek: Bioscoop |
|
Regie: | Quentin Tarantino |
Cast: | Brad Pitt, Mélanie Laurent, Christoph Waltz |
Genre: | Actie / drama / oorlog |
Lengte: | 148 minuten |
Première: | donderdag 27 augustus 2009 |
Meer informatie | |
Once upon a time in nazi-occupied France... Het zou oorspronkelijk de titel worden van de nieuwste film van wonderkind Quentin Tarantino, maar uiteindelijk is het slechts de naam geworden van het eerste hoofdstuk van Inglourious Basterds. De eigenzinnige regisseur staat er niet om bekend erg snel te zijn met het maken van zijn films, zo had hij het idee voor Kill Bill al tijdens de opnames van Pulp Fiction, terwijl de film pas ruim een decennium later uitkwam. Ook aan zijn laatste script heeft hij meer dan 10 jaar gesleuteld en dat is te zien, want in tegenstelling tot het tegenvallende Death Proof is Inglourious Basterds weer een modern meesterwerkje geworden.
Het verhaal van de film heeft als basis hetzelfde idee als de gelijknamige Italiaanse film uit 1978, maar van een remake is zeker geen sprake. De enige overeenkomst is dat de hoofdrol is weggelegd voor een groep mannen die nazi's afslacht, maar daarbuiten heeft Tarantino nog genoeg andere elementen geïntroduceerd om de film twee-en-een-half uur lang boeiend te houden. De film is opgedeeld in vijf hoofdstukken met elk hun eigen stijl, en het eerste deel is meteen al raak. We maken de introductie mee van kolonel Hans Landa, een militaire detective die in Frankrijk speurt naar ondergedoken Joden. Zijn ondervraging van een lokale boer is indringend en zet meteen de toon voor de rest van de film.
De rest van de film draait om meerdere verhaallijnen die in het slotstuk allemaal samenkomen. Een grote rol is uiteraard weggelegd voor de groep van acht soldaten uit de titel. Onder leiding van Aldo Raine (Brad Pitt) trekt deze troep door Frankrijk, onderweg dood en verderf zaaiend onder de nazi's. Om de vijand nog meer angst aan te jagen wordt er af en toe een slachtoffer vrijgelaten, maar niet voordat die permanent gemerkt worden als nazi. Dit heeft zo'n sterk effect dat ze levende legenden worden die zelfs Hitler angst inboezemen.
Tegelijkertijd zien we hoe een jonge vrouw, die ooit ontkwam aan de greep van kolonel Landa, inmiddels een bioscoop heeft in hartje Parijs. Wanneer ze in contact komt met een Duitse soldaat die een heldendaad heeft verricht, wordt ze al snel gedwongen haar zaal ter beschikking te stellen voor de première van de film over de soldaat. Deze lokatie vormt uiteindelijk het hart van de spectaculaire slotfase van de film, maar ook daarvoor komen er diverse scènes voorbij die nog lang bij zullen blijven.
Brad Pitt speelt de rol van Aldo Raine prima en zorgt voor enkele van de grappigste scènes uit de film, maar de show wordt gestolen door Christoph Waltz. Zijn vertolking van kolonel Landa is echt perfect en je wacht telkens weer tot hij in beeld komt. Het zou niet meer dan terecht zijn als hij hiervoor een Oscarnominatie voor Beste Bijrol krijgt, maar ook de meeste andere rollen in de film zijn meer dan prima gespeeld. Het is knap hoe Tarantino telkens weer de juiste mensen vind voor zijn sowieso knap geschreven personages. Zelfs voor de kleine rolletjes zien we enkele bekenden, let vooral op Mike Myers en Christian Berkel.
Een oorlogsfilm stond altijd al op het verlanglijstje van Quentin en hij mag trots terugkijken op wat hij afgeleverd heeft. De klassieke elementen uit zijn films zijn ook hier weer terug, denk aan de standaard Mexicaanse shoot-out, maar je krijgt nergens het idee dat hij er een makkelijke opwarmmaaltijd van gemaakt heeft. In plaats daarvan kan je een avondje genieten van vakwerk, want hoewel de film héél af en toe wat te lange scènes bevat, is hij meer dan de moeite waard.
Het verhaal van de film heeft als basis hetzelfde idee als de gelijknamige Italiaanse film uit 1978, maar van een remake is zeker geen sprake. De enige overeenkomst is dat de hoofdrol is weggelegd voor een groep mannen die nazi's afslacht, maar daarbuiten heeft Tarantino nog genoeg andere elementen geïntroduceerd om de film twee-en-een-half uur lang boeiend te houden. De film is opgedeeld in vijf hoofdstukken met elk hun eigen stijl, en het eerste deel is meteen al raak. We maken de introductie mee van kolonel Hans Landa, een militaire detective die in Frankrijk speurt naar ondergedoken Joden. Zijn ondervraging van een lokale boer is indringend en zet meteen de toon voor de rest van de film.
De rest van de film draait om meerdere verhaallijnen die in het slotstuk allemaal samenkomen. Een grote rol is uiteraard weggelegd voor de groep van acht soldaten uit de titel. Onder leiding van Aldo Raine (Brad Pitt) trekt deze troep door Frankrijk, onderweg dood en verderf zaaiend onder de nazi's. Om de vijand nog meer angst aan te jagen wordt er af en toe een slachtoffer vrijgelaten, maar niet voordat die permanent gemerkt worden als nazi. Dit heeft zo'n sterk effect dat ze levende legenden worden die zelfs Hitler angst inboezemen.
Tegelijkertijd zien we hoe een jonge vrouw, die ooit ontkwam aan de greep van kolonel Landa, inmiddels een bioscoop heeft in hartje Parijs. Wanneer ze in contact komt met een Duitse soldaat die een heldendaad heeft verricht, wordt ze al snel gedwongen haar zaal ter beschikking te stellen voor de première van de film over de soldaat. Deze lokatie vormt uiteindelijk het hart van de spectaculaire slotfase van de film, maar ook daarvoor komen er diverse scènes voorbij die nog lang bij zullen blijven.
Brad Pitt speelt de rol van Aldo Raine prima en zorgt voor enkele van de grappigste scènes uit de film, maar de show wordt gestolen door Christoph Waltz. Zijn vertolking van kolonel Landa is echt perfect en je wacht telkens weer tot hij in beeld komt. Het zou niet meer dan terecht zijn als hij hiervoor een Oscarnominatie voor Beste Bijrol krijgt, maar ook de meeste andere rollen in de film zijn meer dan prima gespeeld. Het is knap hoe Tarantino telkens weer de juiste mensen vind voor zijn sowieso knap geschreven personages. Zelfs voor de kleine rolletjes zien we enkele bekenden, let vooral op Mike Myers en Christian Berkel.
Een oorlogsfilm stond altijd al op het verlanglijstje van Quentin en hij mag trots terugkijken op wat hij afgeleverd heeft. De klassieke elementen uit zijn films zijn ook hier weer terug, denk aan de standaard Mexicaanse shoot-out, maar je krijgt nergens het idee dat hij er een makkelijke opwarmmaaltijd van gemaakt heeft. In plaats daarvan kan je een avondje genieten van vakwerk, want hoewel de film héél af en toe wat te lange scènes bevat, is hij meer dan de moeite waard.
Oordeel:
Reacties (0)
Er zijn nog geen reacties, ben jij de eerste?
Updates
- 26/03 Cartoon: Luca
- 21/03 Premières week 12
- 19/03 Bioscoop top 10 week 11
- 18/03 Cartoon: Kung Fu Panda 4
- 13/03 Premières week 11
- 12/03 Bioscoop top 10 week 10
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 11/03 Cartoon: Christopher Nolan wint Oscar
Reacties
- 18/03 Cartoon: Christopher Nolan wint Oscar
- 18/03 Cartoon: Kung Fu Panda 4
- 18/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 18/03 The Wonderful Story of Henry Sugar
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 11/03 Uitslag Oscarpool 2024
- 10/03 WAR IS OVER! Inspired by the Music of John and Yoko
Forum
- 31/12 FilmCentrum iOS app
- 13/02 Raad de Quote
- 01/10 Boardwalk Empire
- 01/10 Breaking Bad.
- 08/08 Raad de screenshot
- 26/05 Arrested Development
- 27/02 Upgrade
- 23/02 Homeland