De Deense filmmaker Lars von Trier is altijd al een lievelingetje geweest van het filmfestival in Cannes, maar dit jaar heeft zelfs hij het publiek daar weten te schokken. Tijdens de vertoning van zijn nieuwste film Antichrist liepen de gemoederen hoog op en verlieten vele mensen de zaal, geshockeerd over hetgeen ze op het witte doek te zien kregen. Of dit terecht is is lastig te zeggen, dit zal voor iedereen anders zijn, maar het is zeker een film waar het begrijpelijk van is dat veel mensen er grote moeite mee hebben.

De titel van de film doet al vermoeden dat je als kijker te maken krijgt met duistere zaken, maar de film begint nog relatief rustig. Tijdens een prachtig gefilmde proloog zien we hoe Willem Dafoe en Charlotte Gainsbourg seks hebben, terwijl hun kleine zoontje in de kamer ernaast uit een openstaand raam klimt. De scène is geheel in zwart-wit gefilmd en door de extreme slow-motion zien we sneeuwvlokken tergend langzaam neervallen wanneer het kleine mannetje uit het raam valt. We zien hier direct het lef van de regisseur: niet alleen is het gedurfd om de dood van een kind te combineren met visueel prachtige shots, ook de keuze om tijdens de vrijpartij de penetratie volledig in beeld te brengen is iets wat niet veel anderen zouden doen.


Deze proloog is stylistisch gezien erg anders dan de rest van de film, die verder opgedeeld is in vier hoofdstukken en een epiloog. We krijgen langzaamaan te zien dat het naamloze stel het moeilijk heeft de dood van het kind te verwerken, maar het is vooral de vrouw die er zichzelf de schuld van geeft. Ze is dan ook kind aan huis bij diverse psychiaters en artsen, maar de psychologische achtergrond van de man laat hem denken dat enkel hij weet wat goed voor haar is. Middels diverse testjes en gespreken probeert hij te doorgronden waar ze bang voor is, en het tweetal besluit hun huisje (genaamd Eden) in een groot bos te bezoeken. Dit blijkt al snel het kloppende hart van de problemen van de vrouw te vormen, en de film verandert hier rap van toon.

Wat begint als een drama over een stel dat samen een verlies probeert te verwerken gaat over in een psychologische thriller. Het personage van Gainsbourg blijkt zich ingelezen te hebben in occulte boeken uit de middeleeuwen en raakt van mening dat vrouwen puur slecht zijn. Het gevolg is dat de tweede helft van de film zich ontpopt in een serie van smerige en rare beelden. Zo ziet Willem Dafoe geregeld beesten met rare afwijkingen, maar het toppunt van de film is het stuk waarin de geslachtsdelen van alles aangedaan worden. Wat dit precies inhoudt moet je als kijker van tevoren niet weten (hoewel het op diverse plekken al verteld is), maar het is zeer begrijpelijk dat mensen hier moeite mee hebben. Von Trier schuwt niets en draait nergens de camera weg, alles komt volop in beeld en dat kan niet iedereen waarderen.


Het is erg moeilijk om een gegronde mening te vormen over deze stukken: aan de ene kant moet je de cinematografische beelden wel waarderen, maar aan de andere kant lijken de gruwelijke scènes helaas niet erg veel achtergrond te hebben. De regisseur zal uiteraard van alles bedoelen, maar maakt dit nergens écht duidelijk en dat maakt het toch een beetje moeilijk alles te waarderen. Of je de film goed zal vinden hangt dan ook heel erg af van je smaak als filmkijker: mensen die vooral mainstream films kijken zullen waarschijnlijk de film voortijdig verlaten, terwijl arthouse liefhebbers een wat grotere kans hebben de film verder te doorgronden.