Regisseur Jim Jarmusch heeft bij de critici vrijwel altijd positieve gevoelens opgewekt, onder meer omdat zijn films als Ghost Dog: the Way of the Samurai en Dead Man een goede mengeling weergeven van prachtige beelden met daarnaast ook een diepgaand verhaal. Zijn laatste film lijkt hier echter de uitzondering te worden die de regel bevestigd: The Limits of Control is een film die wel degelijk de mooie beelden toont, maar vergeet om dit geheel écht interessant weer te geven.

Voor acteur Isaach De Bankolé was dit alweer de vierde samenwerking met de filmmaker en zijn personage is ook één van de beste elementen van het verhaal geworden. Deze criminele klusjesman zonder naam wordt door de kijker gevolgd gedurende een serie opdrachten die hij doorkrijgt van een breed scala aan personages. Voor deze kleine rollen zijn grote acteurs ingeschakeld als Tilda Swinton, John Hurt, Gael Garcia Bernal en Bill Murray. Geen van hen is echter langer dan 5 minuten op het scherm te zien en hun rollen krijgen niet genoeg de tijd om echt tot hun recht te komen.


Gelukkig is dat wel toebedeeld aan de hoofdrol, De Bankolé geeft één van de interessantste variaties in jaren weer op "de man zonder naam". Ook hier komen we niet veel over zijn achtergrond te weten, maar vast staat dat alles bij deze crimineel draait om herhaling en patronen. Hij bestelt steevast twee espresso's ("in aparte kopjes") en doet stipt op tijd zijn tai chi oefeningen, maar al gauw blijkt dat deze nood tot herhaling niet alleen op hem van toepassing is.

Diverse elementen blijven maar terugkomen, zo stelt elk personage bij de eerste ontmoeting met de hoofdpersoon de vraag of hij Spaans spreekt. Bijzonder intrigerend is een zinnetje in die taal die in allerlei vormen opduikt, onder andere in liedjes en als leus achterop een auto, maar nergens wordt dit verklaard of betekenis gegeven. Jarmusch zal met de film vast iets willen zeggen, maar maakt het geheel niet duidelijk wat dit dan precies is.


Op zich hoeft dat natuurlijk niet slecht te zijn, als kijker hoeft niet alles voorgekauwd te worden voor je en juist de kunst van het weglaten kan bijzondere resultaten brengen. Toch voelt het hier een beetje misplaatst, het zou net wat fijner zijn als het uiteindelijk net wat meer duidelijkheid zou geven. Er circuleren al diverse theorieën over The Limits of Control en vooral degene dat alles een droom is lijkt aannemelijk, maar uiteindelijk zal iedereen voor zichzelf moeten bepalen wat hij eruit wil halen.

De ene persoon zal nog dagen verwonderd nadenken over de film, terwijl de volgende het wellicht zo snel mogelijk wil vergeten. De enige vuistregel die wellicht van nut is, is om te kijken wat je van de vorige werken van Jarmusch vond. Als die producties je zijn bevallen is er een grote kans dat ook zijn nieuwste film interessant voor je is, maar in het andere geval is het wellicht verstandiger om naar iets anders uit te wijken.