Wie Sherlock Holmes, de privé-detective woonachtig te 221b Baker Street, van Sir Arthur Conan Doyle niet kent is ofwel een baby, ofwel iemand wiens geheugen is aangetast door Alzheimer of gelijkaardige ziektes. 's Werelds beroemdste speurder begon zijn carrière in 1887 in A Study in Scarlet, maar begon pas populair te worden na een publicatie van kortverhalen in 1891.

Eén van de redenen waarom het personage zo populair werd is waarschijnlijk omdat het eigenlijk een karakter is dat geen brave huisvader is. Hij is een koppige, egoïstische, cocaïne-gebruikende opschepper wiens passie misdaad oplossen is... Máár, als voorloper van de huidige CSI-series, is hij hier steengoed in. Door steeds de kleinste details waar te nemen weet hij de volledige waarheid naar boven te brengen.

Zo'n karakter spreekt natuurlijk tot de verbeelding, maar werd door Sir Arthur waarschijnlijk toch iets te overweldigend gevonden om als hoofdpersonage op te draven in zijn boeken. Daarom is de vertelstem, de kijkbuis waarmee we alles en iedereen volgen, Holmes' trouwe compaan: Dr. Watson. Samen zullen ze het Londen van de 19e eeuw eens schoonvegen van meester misdadigers en ander schorem.


De film opent meteen in actie wanneer Holmes (Robert Downey jr.) en Watson (Jude Law) op het punt staan om Lord Blackwood (Mark Strong) te stoppen die bezig is met een offerritueel ter ere van zwarte magie. Zoals we allen weten stelt dergelijke magie zich natuurlijk niet tevreden met het offer van een wortel en 3 aardappelen, maar met een frivole deerne. Holmes en Watson weten het ritueel net op tijd te stoppen en inspecteur Lestrade (Eddie Marsan) kan hem arresteren.

Blackwood wordt ter dood veroordeeld en zijn laatste wens blijkt om Holmes te spreken. Hij vertelt hem dat er na zijn dood nog drie moorden gepleegd zullen worden en het huidige wereldbeeld wel eens enorm zal veranderen. Samengevat zegt Blackwood dus: "Holmes, ge zijt nog niet van mij af". Blackwood wordt opgehangen en door Watson dood verklaard.

Holmes verveelt zich ondertussen rot en kan duidelijk moeilijk verkroppen dat zijn sidekick Watson uit het huis vertrekt om te gaan trouwen met Mary Morstan (Kelly Reilly). Tot er plots Irene Adler (Rachel McAdams) voor de deur van Holmes staat. Adler is de enige die Holmes ooit te slim af is geweest en waar Holmes ook enige emotie voor toont. Zij wil hem inhuren om een verdwenen roodharige dwerg... ik bedoel lilliputter, op te sporen. Adler werkt echter voor iemand anders, een zekere professor.

Drie dagen na Blackwoods executie wordt zijn graftombe in stukken teruggevonden en is zijn lijk vervangen met dat van de roodharige dwerg... ik bedoel lilliputter. Na op het nippertje te ontsnappen aan een aanslag van drie schurken wordt Holmes opgeroepen door de Tempel van de Vier Ordes, een occult geheim genootschap waar Blackwood vroeger lid van was. Holmes, Watson en Adler moeten nu alles op alles zetten om de wereld te redden van de klauwen van Blackwood. En we mogen natuurlijk niet vergeten dat Adler nog steeds voor de professor werkt!


De film is licht verteerbaar en perfect amusement. Mooi op maat gemaakt volgens een vaste formule... en daar wringt het schoentje een beetje. Er wordt nooit buiten de lijntjes gekleurd en dat vinden we van een regisseur die o.a. Snatch en Lock, Stock & Two Smoking Barrels op zijn repertoire heeft staan toch een beetje jammer. Als we Guy Richies eerdere films bekijken, vooral eerdergenoemde films, zien we dat hij graag niet al te braaf wil zijn. En bij zijn Sherlock Holmes mist dat gevoel toch een beetje en krijgt men de indruk dat de studiobaas/producer net iets te vaak zijn zin heeft weten door te drukken. Een gemiste kans volgens deze recensent, want een personage als Sherlock Holmes, een cult figuur an sich, met een cult regisseur achter het roer, zou een zeer interessante combinatie kunnen opleveren. Nu vervalt de film helaas een beetje terug in standaard Hollywoodiaanse eenheidsworst.

Het script zelf bevat ook enkele rare wendingen. Iets dat, wederom volgens deze recensent, uitvloeit uit een een zekere wrijving tussen het verschil van visie tussen producent en regisseur. Het is namelijk bekend dat producer Lionel Wigram het personage een meer artistiek karakter wou geven, wat wordt weergegeven in de kledij van Holmes die duidelijk geïnspireerd is op de kledij van Henri de Toulouse-Lautrec, en het feit dat Ritchie dichter bij de actiescènes uit de boeken van Doyle wilde komen. Naast de main plot, dat eigenlijk maar vrij mager is, worden er twee side plots opgestart die nooit echt tot afwikkeling komen: de driehoeksrelatie tussen Holmes, Adler en the professor en de verloving van Watson.


Deze eerste is eigenlijk een set-up voor een vervolg, dus dat zou men nog met de mantel der liefde kunnen bedekken, de tweede voegt echter weinig tot niets toe aan het verhaal. Deze verloving zou bijvoorbeeld kunnen leiden naar een breuk tussen Holmes en Watson, maar er wordt niets mee gedaan. Watson kiest nooit tussen Holmes of Mary, wat heel deze plotlijn nutteloze ballast maakt.

Meester componist Hans Zimmer verzorgt een interessante en leuke score, maar breekt hierbij ook geen potten. Hij brengt muziek die leuk is om te luisteren, bestaande uit een heel leger van tokkelinstrumenten in combinatie met een paar strijkersarrangementen. Hier en daar wordt ook sfeervol vals gespeeld, zoals hij ook al experimenteerde in de score van Pirates of the Caribbean: at World's End. Veel sfeer dus en helaas weinig inhoud, want na 3 minuten heb je het wel gehoord.

En zo is heel de film eigenlijk samen te vatten. Een leuke ervaring, puur entertainment zonder potten te breken. Naar mijn gevoel mocht het ietsje stouter. Robert Downey jr speelt een heerlijk karakter dat je graag bezig ziet, maar nooit in je huis zou willen. Het samenspel met Jude Law werkt heel goed. Maar het script rammelt iets te hard om uit te groeien naar een echte klassieker.