Mel Gibson heeft zich de laatste jaren vooral toegelegd op het regisseren van films, maar we mogen niet vergeten dat de man het grootste deel van zijn carrière voor de camera stond in plaats van erachter. Zijn laatste rol stamt echter alweer uit 2002, en de reacties op Signs kunnen niet bepaald onverdeeld positief genoemd worden. De oude rot vond het echter tijd worden om weer eens een politieagent te spelen en besloot hiervoor samen te werken met Martin Campbell.

De 54-jarige acteur speelt Thomas Craven, een keiharde rechercheur van de afdeling Moordzaken die plotseling bezoek krijgt van zijn dochter. Al gauw blijkt dat Emma niet zomaar naar hem toekomt, ze blijkt ernstig ziek te zijn en wordt vlak na hun hereniging doodgeschoten bij zijn voordeur. De politie gaat er vanuit dat de agent het slachtoffer was, maar Craven denkt hier anders over. Hij heeft nooit echt vijanden gemaakt en zijn dochter stond vlak voor haar dood op het punt hem iets belangrijks te vertellen.


In sneltreinvaart moet de treurende vader op zoek naar de schuldigen en hij stuit hierbij op een complot dat groter is dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Gaandeweg zijn onderzoek ontmoet hij een paar keer de mysterieuze Darius Jedburgh, die erop moet toekijken dat Craven niet al te lastig wordt. Het verhaal is verder een aaneenschakeling van hints die Craven moet volgen om naar zijn volgende doelwit te gaan, waar de actie weer verdergaat.

Edge of Darkness is gebaseerd op de gelijknamige tv-serie van de BBC in de jaren '80, die eveneens geregisseerd werd door Campbell. Waar hij destijds echter zes afleveringen de tijd had om het intrigerende verhaal uit de doeken te doen, moet hij dit hier allemaal in een kleine twee uur samenproppen. En dat pakt helaas minder goed uit, het overheersende complot zou de spil van het verhaal moeten zijn, maar omdat er te weinig tijd is om dit goed te laten zien kan dit je als kijker weinig schelen.

De actie doet bij tijd en wijle denken aan Taken, maar het grote verschil is dat die film zichzelf niet al te serieus nam qua verhaal en alles gewoon op de actie richtte. Dat is hier gelukkig zeker in orde, zoals te verwachten valt van de regisseur van Casino Royale, maar het gebabbel tussendoor is helaas minder interessant. Bovendien lijken er tussendoor veel scènes te missen, waardoor Craven soms wel erg makkelijk naar zijn volgende doelwit toe kan.


Wat de film nog voor een groot deel redt is de vertolking van Darius Jedburgh door Ray Winstone, de Britse acteur zorgt voor verreweg de leukste stukken in de film, al is de rol van zijn personage niet helemaal duidelijk. Want waarom grijpt hij niet direct in, als hij al zoveel macht heeft? Een ander punt wat niet helemaal lekker werkt is het feit dat Craven af en toe de stem van zijn dochter hoort in zijn hoofd. Een interessant idee, maar het wordt nergens ten volle benut.

Toch is Edge of Darkness nog wel enigszins vermakelijk. De actiescènes zorgen ervoor dat je er nog wel een leuke tijd bij kan hebben met een grote bak popcorn, maar het is zeker niet de beste blockbuster die je nu kan zien en al helemáál niet de comeback die Gibson verdient. Een belangrijk element wat wel prima overkomt is de sfeer, Boston is overduidelijk de plek waar alles zich afspeelt en de wisselwerking tussen licht en donker is prachtig gedaan. De film is hiermee veroordeeld tot een plekje tussen de andere middenmoters: hij is vermakelijk, maar niet veel meer dan dat.