Hoe lelijk en ongewoon het ook mag klinken, beste lezer, de reden waarom ik deze film recenseer is te danken aan Heath Ledgers dood. Toen begin 2008 bekend werd gemaakt dat de acteur dood was aangetroffen in zijn appartement, als gevolg van medicijnen tegen de insomnia van zijn rol in The Dark Knight, werd zijn dood grootschalig gebruikt in de promotie voor die film. Iedereen riep maar hoe het Heath Ledgers laatste film was...

Ondanks dat ik The Dark Knight een topfilm eerste klas vind, klopt dit niet helemaal. Het was namelijk Heaths laatste volledig afgewerkte film, maar hij was ook bezig met zijn volgende project: The Imaginarium of Doctor Parnassus, geregisseerd door Terry Gilliam, waar Ledger reeds eerder mee had samengewerkt in The Brothers Grimm. "Gelukkig" (let op de aanhalingstekens!) voor Terry Gilliam bevat zijn film een spiegel die naar een fantasiewereld leidt en is het dankzij een paar kleine scriptwijzigingen mogelijk om het gedeelte in imaginationland te laten spelen door een andere acteur... Of in dit geval, drie acteurs. Hierdoor werd het mogelijk om Heaths écht laatste filmoptreden te redden.


Ledger speelt in de film een mysterieuze buitenstaander die terecht komt bij een rondreizende theatergroep. Dit gezelschap staat onder leiding van Dokter Parnassus (Christopher Plummer), die gekweld wordt door niemand minder dan de duivel in de vorm van een raar mannetje bekend als Mister Nick (Tom Waits).

Parnassus heeft duizend jaar geleden een weddenschap afgesloten voor onsterfelijkheid en won deze, maar moet nu echter tot het einde der dagen daar de gevolgen van dragen, want om de vijf minuten staat de duivel klaar met een nieuwe weddenschap. Parnassus kan echter nooit weigeren, want op de zestiende verjaardag van zijn dochter Valentina (Lily Cole) wordt zij eigendom van de demoon.

Parnassus krijgt de hulp van Tony (Heath Ledger) om de duivel te verslaan. Maar Tony is niet zo zuiver op de graat, want in het imaginarium (een spiegel die de fantasie van de persoon die er doorheen gaat levendig maakt) verschijnt hij steeds met een ander uiterlijk, meer specifiek die van Johnny Depp, Jude Law en Colin Farell.


Zoals ik al zei, de reden waarom ik deze film recenseer ligt aan Heath Ledgers dood. Toen bekend werd dat hij zou spelen in The Imaginarium of Doctor Parnassus, zocht ik als filmliefhebber de trailer op. Mijn reactie op dat stukje film valt het best te omschrijven als "mind = blown". Ik kon niet wachten. Maar helaas, er schuilt een addertje onder het gras... namelijk Terry Gilliam.

Hij is een zeer getalenteerd regisseur met een eigen stijl, maar zijn films kunnen wel héél erg vaag en onduidelijk zijn, waardoor je als kijker je meer zit af te vragen waar het geheel nu eigenlijk naartoe gaat en waar hij het nu precies over heeft, in plaats van mee te gaan in de plot. Ik was dus op mijn hoede toen ik werd ondergedompeld in de wereld van Dokter Parnassus... Zou het iets zijn, of helemaal niks?

Twee uur later, toen de credits over het scherm rolden, wist ik het. Terry Gilliam heeft een goede film afgeleverd. Hij balanceert op een zeer moeilijk koord tussen "naar waar gaat dit nu eigenlijk?" en "cliché's a volonté", maar weet hier een goede mix van te maken. Zijn art direction (hij is ook de man achter de befaamde Monty Python animaties) is werkelijk superbe en draagt zijn typische stempel. Realisme is bij hem van ondergeschikt belang en deze denkwijze wordt ook doorgetrokken in de film en het verhaal. Dit wordt bijvoorbeeld geuit in een ludiek grapje dat Percy (Verne Troyer, jawel: Mini-Me), als dwerg van het theatergezelschap, laat slapen in een schuif onderaan de woonwagen.


Voor de soundtrack keerde Gilliam terug naar Mychael en Jeff Danna, die al eerder voor hem werkten bij de film Tideland. De soundtrack werkt prima voor de film, maar in tegenstelling tot werk van vele andere componisten is het niet echt luistermuziek. Wel leuk is dat er twee gezongen nummers zijn, het betreft de nummers "We Love Violence" en "We Are the Children of the World" en van beiden zijn de teksten door Gilliam zelf geschreven. Het eerste nummer fungeert als musicalnummer met een hoop agenten in rokken die maffialeden willen stoppen om Tony op te hangen (wat zei ik over de nood aan realisme), het tweede nummer is één grote parodie op het befaamde lied "We Are the World" van de enige persoon die meer media-aandacht krijgt sinds hij dood is dan toen hij leefde: Michael Jackson.

The Imaginarium of Doctor Parnassus is een film die voorbijvliegt als je hem bekijkt, maar toch vervalt Gilliam net iets te vaak in zijn absurdisme om hem echt acceptabel te maken voor het brede publiek. Je bent ervoor of niet.
Als je toch van plan bent om te gaan, denk niet teveel na en just go with the flow.